දැන් මෙබිම හිස්ය, සියල්ලෙන් නිදහස්ය….

සාමයේ පණිවිඩය
ගෙනගියා අපි
ඒ කොණින් මේ කොණට
මේ කොණින් ඒ කොණට
නිදහසේ බුල්ඩෝසරයේ නැගී
අභිමානයෙන්
ජවයෙන්
මේ නුහුරු බිම උඩින්

කටු ඉපල් සහ වල් මෙන්ම
පළාවන් කෙත් උඩින්
ළපටි අත් දළු සොලවන
කුඩා තල් පැල මතින්
මල් පිපෙන්නට සිටි
දහස් මල් පැල මතින්
පිපුණු මල් පෙති මතින්

දැන් මෙබිම හිස්ය
සියල්ලෙන් නිදහස්ය…

මේ පොළව හඳුනන
ඒ මත ඉපිද දැඩිඋන
තැලී පොඩිවී මියැදුන
දහස් ගස්වල මුල් මත
යළිත් වැස්සක් වැටී
ජීවිතය
හිමි හිමින් දළු දමා නැගෙනතුරු…

දැනට මේ බිම හිස්ය
සියල්ලෙන් නිදහස්ය…

ඇරයුමක් සහ….

උතුර
මෙතුවක් නොදුටු මිතුර
එන්න ඉක්මන්කර
කැටුව
නෑ හිත මිතුරු සනුහර

යන්තමට පණ ගසන නිල් රළ
පාගන්න ඔබෙ දෙපයින්
ඉඳගන්න සුදු වැළි මත
දෑතම බිම ඔබා
පසුපසට වාරුව
සුවබරව

ගිලෙන්න කරවටක්
ශාන්තව රැළි නගන දියෙහි
විඳගන්න ඒ අමා සුව
දකුණු මුහුදේ කිසිදිනක නොදැණුනු
සුළං පිරවූ ටියුබයක
සැතපෙන්න උඩුකුරුව
දෑත දෙපයද විසුරුවා
හතර අත
හිරු රැසින් නහමින්
සැනසෙමින්

කෝ ඔබ
දකුණෙන් ගෙනා මධුවිත..?
තෙමන්න ඔබෙ දෙතොළ ඉන්
මත්වෙන්න මේ විසල් නිදහසින්
සිනාසෙන්න
මිතුරන් සමග මහ හඩින්
නිදහසේ උද්දාමයෙන්
ඇසෙන්නට
කිසිදින සිනා නොඇසුන
මේ උතුරු වෙරළට

වැතිරෙන්න සුදු වැල්ලෙහි
විදේශිකයකු මෙන්
සිඹින්නට ඉඩ දී හිරුට
ඔබේ නිරුවත් පිට
බලන්න මදක් හිස ඔසවා
සියොළඟම වැළි ගාගෙන
දූ සිඟිත්තන් තුටින් ඉපිළෙන

එනමුදු
එපා ඉඩදෙන්න දරුවන්ට
සුදු වැළි අතුළ මේ වැල්ල
හාරන්න දණක්වත් ගැඹුරට
තාම හරි තරුණයි
සිනිඳු වැළි මත වැළලුණු
මරණ සහතික නොලැබුණු
දහස් ගණනක් මළකුණු….

හත්පෙති මල

මමයි මගේ හිතවත් මිත‍්‍රයෙකුයි මහජන පුස්තකාලෙ පහුකරං යද්දි දැක්කා තියනවා පොත් සේල් එකක්. ඉතිං අපි දෙන්නත් දනි පනි ගාලා බස්එකෙං පැනල නිකමට වගේ ගියා ඒ පැත්තට. ඒක ඒ තරම් ලොකු සේල් එකක් නෙමෙයි, ඒත් එතන තිබුණා අපි පුංචි කාලේ කියවපු රුසියානු ළමා කතා පොත් කීපයක්. ඒ අතරින් මගේ පි‍්‍රයතම පොතක් වෙච්ච හත්පෙති මල මට දැක්ක ගමං ආයෙත් ගන්න හිතුණා. ඒක ඒ තරමටම හිතට වැදිච්ච කතාවක්. මගේ යාලූවත් පොඩි කාලේ ඒ පොත කියවල තිබුණා. ඉතිං ඒ පොතයි තව පොත් කීපෙකුයි අරගෙන අපි දෙන්න ඇවිදගෙන ආවා සමර් ගාඞ්න් එක පැත්තට. ඒ යන අතරෙත්, ගිහිල්ලත් අපි කතාඋනේ ඉස්සර අපි කියවපු ලස්සන රුසියානු පොත් ගැන.

‘ඇත්තටම හත්පෙති මල කොයිතරම් ලස්සන කතාවක්ද?’ මගේ යාලූවා කිව්වා. ‘හැබැයි ඒ කතාවේ ගෑණු ළමයා හරි මෝඩයි එක අතකිං.’ යාලුවා කිව්වා
‘ඇයි ඔයා එහෙම කියන්නේ?’ මං ඇහුවා.
ඇයි මචං, මට ඔය මල හම්බඋනානම් මමනම් කරන්නෙ ඇති තරම් පිස්සු කෙළල, අන්තිම පෙත්ත කඩල කියනව මට ඒ ජාතියෙ තව මලක්  ඕනෙ කියලා. ඒක ඉවරවෙනකොට ආයෙ මලක් ඉල්ලනවා. එතකොට මැරෙනකන්ම මට  ඕන දේ කර කර ඉන්න පුලූවන්නේ. ඔහු කිව්වා

ඒ වෙලාවෙ තමයි මට කල්පනා උනේ ඇත්තටම ඇයි ලංකාවේ ඒ වගේ කතන්දරයක් ලියවෙන්නෙ නැත්තෙ කියලා. ලියවෙන්න විදියක් නැහැ. අපි ඇයි ඒ කියල කියන්න කලින්, මං හත්පෙති මල කතාව කෙට්යෙන් කියන්නම්.

හත්පෙති මල කියන පොතේ ඉන්නවා ‘ෂේන්යා’ කියලා පුංචි ගෑනු ළමයෙක්.
ඈට හම්බවෙනව මේ අරුම පුදුම හත්පෙති මලක්. ඒ මලේ එක පෙත්තක් කඩලා ඈ යමිකිසි වරයක් ඉල්ලූවම ඈට ඒක ලැබෙනවා. ඒක පුදුම බලගතු මලක්. ඈට කරන්න තියෙන්නෙ මල් පෙත්තක් කඩලා මෙන්න මෙහෙම කියන එක විතරයි,

මල් පෙත්තේ මල් පෙත්තේ
උතුරු දෙසට දකුණු දෙසට
බටහිර හා නැගෙනහිරට
කැරකී කැරකී මෙහැම දෙසට
මකියන දෙය කරදෙන් මට

ඊට පස්සෙ ඈට අවශ්‍ය  ඕනම දෙයක් කිව්වම ඒක ඈට ලැබෙනවා.

එක පාරක් ඈ කියනවා ලෝකේ තියන ඔක්කෝම සෙල්ලම් බඩු තමන්ට ලැබෙන්න  ඕනෙ කියලා. මෙන්න බොලේ ලෝකේ හතර දිබ්බාගෙම තිබෙන සෙල්ලම් බඩු ඔක්කොම ඇගේ නිවසට ගලාගෙන එන්න ගන්නවා. ඒක නවත්තගන්නම බෑ. එනවා එනවා ඉවරයක් නැතුව. ගෙදර පිරිලා ඉතිරිලා පාරවල් පවා පිරෙනවා. අන්තිමේ ඈට ඒක කරදරයක් වෙනවා. ඉතිං ඈ තව පෙත්තක් කඩල කියනවා මේ සේරම ආපහු තිබුණු තැන්වලටම යවන්න කියලා. දැං පෙති දෙකක්ම ඉවරයි.

තවත් වතාවක් ‘ෂේන්යා’ කියනවා ඇයව උත්තර ධ‍්‍රැවයට යවන්න කියලා, ඈ එහෙම කියන්නෙ උත්තර ධ‍්‍රැවය කියන සෙල්ලම කරපු ළමයි වගයක් ඈව ඒ සෙල්ලමට ගත්තෙ නැති නිසා ඒ ගොල්ලොන්ට පොඩි පාඩමක් උගන්නනත් එක්ක. ඒ නිසා එයා මල් පෙත්තක් කඩලා උත්රත් ධ‍්‍රැවයට යනවා. ඒත් ගියාට පස්සෙ ඈට එහේ ඉන්න බැහැ. තනියම, කාත් කවුරුවත් නැතුව, ඒ දරුණු සීතලේ ගැහි ගැහි, බඩගින්නේ ඉන්න බැරි නිසා ඈ තව පෙත්තක් කඩල කියනවා වහාම තමන්ව නැවත ගෙදරට යවන්න කියලා. දැං පෙති හතරක්ම ඉවරයි, කිසිම වැඩකට ඇති දෙයක් නොකරම.

ඔන්න ඔය විදියට ගිහිං ගිහිං ඈ පෙති 6 ක්ම ඉවරකරගන්නවා අනවශ්‍ය වැඩ වලට. දැං තියෙන්නෙ ඇගෙ අවසාන පෙත්ත. ඈ දකිනවා උද්‍යානයේ බංකුවක වාඩිවෙලා ෆුට්බෝල් ගහන පිරිමි ළමයි දිහා බලා ඉන්න අසරණ පිරිමි ළමයෙක්ව. ඔහුගෙ නම ‘වීත්යා’. ඈ අහනවා ඔහුගෙන් ඇයි ඔයා ගිහිං ඒ ළමයි එක්ක සෙල්ලම් නොකරන්නෙ කියලා. එතකොට ‘වීත්යා’ කියනවා මට සෙල්ලං කරන්න ආසයි, ඒත් මගේ එක කකුළක් නැහැ කියලා. සෙල්ලං කරන්නෙ කොහොමද තනි කකුලෙං? ඈට දුක හිතෙනවා ‘වීත්යා’.ගැන, ඈ ඇගේ අවසාන මල් පෙත්ත කඩල කියනවා ’වීත්යා’ ගෙ කකුල සනීප කරන්න කියලා. ඔහුගෙ කකුල සුවපත් වෙනවා. ඊට පස්සෙ ඔහු සංතෝසෙන් ළමයි එක්ක සෙල්ලං කරනවා. ඇයටත් හරිම සතුටුයි, අන්තිමේදි හරි තමන්ට ලැබුණු බලයෙන් වැඩකට ඇති යමක් කළා කියලා. කතාව මීට වඩා හරිම ලස්සනයි. ඒත් මේ තමයි සාරාංශෙ.

අපි දැන් බලමු ඇයි මේ වගේ ලස්සන ළමා කතාවක් ලංකාවේ බිහි නොවන්නේ කියලා. ඒක හරිම සරලයි. පොත් ලියන්නේ ළමයි නෙමෙයිනේ, වැඩිහිටියොනේ. ඉතින් අපේ ලංකාවේ මිනිස්සුන්ට තියෙන්නේ අර මගේ යාලූවා කිව්ව විදිහෙ මානසික තත්ත්වයක්. ඒ හින්දා අපි මේක නිර්මාණයක් විදියට ගත්තත්, ලංකාව ඇතුළෙ මේ කතාව හැදෙන්නෙ වෙන විදියකට. උදාහරණයක් විදියට සුජීව ප‍්‍රසන්න ආරච්චි හත් පෙති මල ලිව්වනං, මිනිහ කරන්නෙත් අර මගේ යාලූවා කියපු වැඬේ. ඒ කියන්නේ ඒකෙං ඇති තරම් පිස්සු කෙළිනවා, තමන්ට මොකක් හරි කරගන්න. සූජීව ප‍්‍රසන්නආරච්ච්ගේ හත්පෙති මල කියන්නේ නවකතාවක්, අනික හත්වෙනි පෙත්තෙන් කතාව ඉවර වෙන්නෙත් නෑ.ඒකෙන් තව මලක් ඉල්ලනවා. ඒ මලෙන් කරන දේවල් දැනගන්න හත්පෙති මල 2 පොත බලන්න වෙනවා. ඊට පස්සෙ තුන හතර පහ හය… ඔය වගේ ඉවරයක් නැති පොත්. ඊට පස්සේ කවුරුහරි අධ්‍යක්ෂක කෙනෙක් මේකෙන් හදනව ඉවර නොවෙන මෙගා ටෙලියක්. එහෙම තමයි අපේ මිනිස්සුන්ගෙ හැටි.

අනිත් අතට අපි ගත්තම, හත් පෙති මලෙන් නියෝජනය වෙන්නෙ බලයක්. ඒක අතට ගත්ත කෙනෙකුට තමන් කැමති දෙයක් කැමති විදියට කරන්න පුලූවන්. ඒ නිසා තමයි එවැනි බලයක් පෙති හතකට සීමා කරල තියෙන්නෙ. මොකද මේ මල කාට අහුවෙයිද කියන්න බැහැනේ. මේ කතාවේ ඉන්න ගෑණු ළමයත් මුලින් කළේ කිසිම වැඩකට නැති වැඩ. අපරාදේ, ඒ බලය පාවිච්චිකරල කොයිතරම් හොඳ වැඩ කරන්න තිබුණද? ඒත් අවසානෙදි හරි ‘ෂේන්යා’ තමන්ගෙ බලය පාව්ච්චි කරල හොඳ වැඩක් කලා. ඒත් ලංකාවේ වෙන්නෙ මේකෙ අනිත් පැත්ත. අර මගේ යාලූවා කිව්ව වගේ අපිට ඒ වගේ මලක් ලැබුණනම් ඒකෙන් අසීමිතව ආතල් අරං, හත්වෙනි පෙත්ත කඩල තව මල් ඉල්ලනවා. ඒක ඉහල සිට පහලට සියලූම දෙනාගේ ඔලූවෙ වැඩකරන සත්‍යයක්.

විධායක ජනාධිපති ධූරය කියන්නෙත් සිතූ පැතූ දේ කරගන්න පුළුවන් කම ලැබෙන හරිම බලගතු හත්පෙති මලක් තමයි. ඒකෙ තියනව අසීමිත බලයක්. ඒ බලය යොදල මාර මාර වැඩක් කරන්න පුලූවන්. හොඳ වැඩ හෝ නරක වැඩ. හැබැයි මේ මල අතට ගත්ත කිසිම කෙනෙක් ඒකෙං රටටවත් ජනතාවටත් ලේසියෙන් හොඳ වැඩක් නම් කරේ නෑ. හැමෝම කලේ තමන්ගෙ ආතල් ගත්ත එක සහ මල්ල තර කරගත්ත එක විතරයි. අඩුගානෙ අන්තිම පෙත්තෙන්වත් මිනිස්සුන්ට දෙයක් කරන්න හිටපු කිසි කෙනෙක් සමත්උනේ නෑ. ඒ විතරක් නෙමෙයි, ඒ හැමෝම උත්සාහ ගත්තෙම අන්තිම පෙත්ත කඩල තව මලක් ඉල්ලන්නම තමයි.

දැන් මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිතුමත් හදන්නෙ මෙන්න මේ හත්වෙනි පෙත්තෙන් ඉවරවෙන බලය, අර මගේ යාලූවා කිව්ව විදියටම, කොහොමද මැරෙනකං තියාගන්නෙ කියල ක‍්‍රමයක් හොයාගන්න. ලංකාවේ විධායක ක‍්‍රමය යටතෙ නම් මල් දෙකක්ම ලැබෙනවා. එකක් ඉවරවෙනකොට තව එකක්. හැබැයි අඩු තරමින් වැඬේ මල් දෙකෙන් ඉවරයි.  ඕනෑම බලයකට සීමාවක් තියෙන්න  ඕන කියන්නෙ ඒකයි. මොකද, මල කාගෙ අතට යනවද කියන එක හරිම අතීරාණාත්මකයි. මහින්ද රාජපක්ෂගෙ එක මලක් දැන් ඉවරයි. එයාට කියන්න තියෙන්නෙ මං ඒකේ පෙති ඔක්කොම කැඩුවෙ යුද්ධෙට කියල විතරයි. දැං මේ යන්නෙ අනිත් මලෙන්. දැං යුද්ධෙත් නෑ. ඒත් අපටවත්, රටටවත් වෙන සෙතේකුත් නෑ. ඒ අස්සෙ තමයි මේ දනි පනි ගාලා අලූත් ක‍්‍රමවේදයක් හොයාගෙන 18 වෙනි සංශෝධනය ගෙනැල්ලා, බලය ලබාගැනීමට පනවා තිබූ ධූර කාල දෙක වෙනුවට, කැමති වාරයක් ජනාධීපති වීමේ ක‍්‍රමවේදය අරගෙන ආවේ ඉවරනොවෙන මලක් හදාගන්න. එතකොට මහින්ද රාජපක්ෂට ඇති තරම් කාලයක් පිස්සු කෙලින්න පුලූවන්. එයාගෙන් පස්සෙ ඒ මලේ අයිතිය නාමල් රාජපක්ෂට පවරල යන්නත් පුලූවං. එතකොට දෙවෙනි මහින්ද ගෙ රාජ්‍ය පාලනය යටතේ අපට තව තව ආතල් වැඩ බලන්නත් පුලූවන්.

ඒ නිසා තමයි අපි කියන්නේ, බලයට සීමාවක් තිබිය යුතුයි කියලා. අසීමාන්තික බලය, අසීමාන්තික කාලයක් පවතිනවා කියන්නේ අනිවාර්යයෙන්ම ඒකාධිපතිවාදයකට පාර කැපීමක්. හත්පෙති මල හත්පෙති මලක් උනේ අන්න ඒ නිසා. ඒකෙ තියන අපූර්වත්වයත් ඒක තමයි. එතකොට අපිත් දන්නවා විධායක ජනාධිපතිත් දන්නවා මේ හත්වෙනි පෙත්ත කැඩු දාට සියලූ බලතල අහවරයි කියලා. එතකොට අපිටත් බලාපොරොත්තුවක් තියනවා. මොකද යම් දවසක පෙති හතම ඉවරවෙන බව දන්න නිසා. එහෙම උනොත් අඩු තරමින් එක පෙත්තක් හෝ ජනතාවගෙ පැත්තෙනුත් හිතල කඩන්න ජනාධිපති උත්සාහ කරයි. ඒ හින්දා තමයි අපි ජනතාවට කියන්නෙ, ඉස්සරවෙලාම ‘හත්පෙති මල’ පොත හොයාගෙන කියවන්න. ඊට පස්සෙ මේ ඉවර නොවෙන මලක් හෙවත් සදාකාලිකව බලය පවත්වාගන්නට පාර කපන ව්‍යවස්ථා සංශෝධන මර උගුල ගැන අවධානයෙන් ඉන්න. ඒ ගැන විමසන්න. අධ්‍යයනය කරන්න. ඒ වෙනුවෙන් පෙල ගැහෙන්න. අපි ඔක්කොම අවදියෙන් හිටියොත්, හත් පෙති මල හත් පෙති මලක් විදියටම තියාගන්න පුලූවන් වෙයි.

එතකොට, කවදාහරි දවසක මිනිස්සු වෙනුවෙන් රට වෙනුවෙන් පෙති කඩන සුන්දර මිනිසකු අතටත්, මේ මල පත්වෙන්න පුලූවන්.

(මෙම ලිපිය ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගෙන එන්නට පෙර ලියූ ලිපියකි)

y;afm;s u,

bkaÈl .=Kj¾Ok

uuhs uf.a ys;j;a ñ;%fhl=hs uyck mqia;ldf, myqlrx hoaÈ ±lald ;shkjd fmd;a fia,a tlla’ b;sx wms fokak;a oks mks .d,d niatflx mek, kslug jf.a .shd ta me;a;g’ tal ta ;rï f,dl= fia,a tlla fkfuhs” ta;a t;k ;snqKd wms mqxÑ ldf,a lshjmq reishdkq <ud l;d fmd;a lSmhla’ ta w;ßka uf.a ms%h;u fmd;la fjÉp y;afm;s u, ug ±lal .ux wdfh;a .kak ys;=Kd’ tal ta ;rugu ys;g jeÈÉp l;djla’ uf.a hd¨j;a fmdä ldf,a ta fmd; lshj, ;snqKd’ b;sx ta fmd;hs ;j fmd;a lSfml=hs wrf.k wms fokak weúof.k wdjd iu¾ .dâka tl me;a;g’ ta tk w;fr;a” .sys,a,;a wms l;dWfka biair wms lshjmq ,iaik reishdkq fmd;a .ek’

zwe;a;gu y;afm;s u, fldhs;rï ,iaik l;djlao@Z uf.a hd¨jd lsõjd’ zyenehs ta l;dfõ .EKq <uhd yß fudavhs tl w;lsx’Z Tyq lsõjd

zwehs Thd tfyu lshkafka@Z ux weyqjd’

wehs upx” ug Th u, yïnWkdkï uukï lrkafk we;s ;rï msiaiq fl<,” wka;su fm;a; lv, lshkj ug ta cd;sfh ;j u,la ´fk lsh,d’ tal bjrfjkfldg wdfh u,la b,a,kjd’ t;fldg uefrklkau ug ´k foa lr lr bkak mq¨jkafka’ Tyq lsõjd

ta fj,dfj ;uhs ug l,amkd Wfka we;a;gu wehs ,xldfõ ta jf.a l;kaorhla ,shfjkafk ke;af; lsh,d’ ,shfjkak úÈhla keye’ wms wehs ta lsh, lshkak l,ska” ux y;afm;s u, l;dj flÜfhka lshkakï’

y;afm;s u, lshk fmdf;a bkakjd zfIakahdZ lsh,d mqxÑ .Ekq <ufhla’

wEg yïnfjkj fï wreu mqÿu y;afm;s u,la’ ta uf,a tl fm;a;la lv,d wE hñlsis jrhla b,a¨ju wEg tal ,efnkjd’ tal mqÿu n,.;= u,la’ wEg lrkak ;sfhkafk u,a fm;a;la lv,d fukak fufyu lshk tl ú;rhs”

u,a fm;af;a u,a fm;af;a

W;=re foig ol=Kq foig

ngysr yd kef.kysrg

lerlS lerlS fuyeu foig

ulshk foh lrfoka ug

Bg miafi wEg wjYH ´ku fohla lsõju tal wEg ,efnkjd’

tl mdrla wE lshkjd f,dafla ;shk Tlafldau fi,a,ï nvq ;ukag ,efnkak ´fk lsh,d’ fukak fndf,a f,dafla y;r Èíndf.u ;sfnk fi,a,ï nvq Tlafldu wef.a ksjig .,df.k tkak .kakjd’ tal kj;a;.kaku nE’ tkjd tkjd bjrhla ke;=j’ f.or msß,d b;sß,d mdrj,a mjd msfrkjd’ wka;sfï wEg tal lrorhla fjkjd’ b;sx wE ;j fm;a;la lv, lshkjd fï fiaru wdmyq ;snqKq ;ekaj,gu hjkak lsh,d’ ±x fm;s follau bjrhs’

;j;a j;djla zfIakahdZ lshkjd wehj W;a;r O%ejhg hjkak lsh,d” wE tfyu lshkafk W;a;r O%ejh lshk fi,a,u lrmq <uhs j.hla wEj ta fi,a,ug .;af; ke;s ksid ta f.d,af,dkag fmdä mdvula W.kakk;a tlal’ ta ksid thd u,a fm;a;la lv,d W;ar;a O%ejhg hkjd’ ta;a .shdg miafi wEg tfya bkak neye’ ;kshu” ld;a ljqrej;a ke;=j” ta oreKq iS;f,a .eys .eys” nv.skafka bkak neß ksid wE ;j fm;a;la lv, lshkjd jydu ;ukaj kej; f.org hjkak lsh,d’ ±x fm;s y;rlau bjrhs” lsisu jevlg we;s fohla fkdlru’

Tkak Th úÈhg .sysx .sysx wE fm;s 6 lau bjrlr.kakjd wkjYH jev j,g’ ±x ;sfhkafk wef. wjidk fm;a;’ wE olskjd WoHdkfha nxl=jl jdäfj,d *qÜfnda,a .yk msßñ <uhs Èyd n,d bkak wirK msßñ <ufhlaj’ Tyqf. ku zù;ahdZ’ wE wykjd Tyqf.ka wehs Thd .sysx ta <uhs tlal fi,a,ï fkdlrkafk lsh,d’ t;fldg zù;ahdZ lshkjd ug fi,a,x lrkak wdihs” ta;a uf.a tl ll=<la keye lsh,d’ fi,a,x lrkafk fldfyduo ;ks ll=f,x@ wEg ÿl ysf;kjd zù;ahdZ’.ek” wE wef.a wjidk u,a fm;a; lv, lshkjd Zù;ahdZ f. ll=, ikSm lrkak lsh,d’ Tyqf. ll=, iqjm;a fjkjd’ Bg miafi Tyq ixf;dafika <uhs tlal fi,a,x lrkjd’ wehg;a yßu i;=gqhs” wka;sfïÈ yß ;ukag ,enqKq n,fhka jevlg we;s hula l<d lsh,d’ l;dj óg jvd yßu ,iaikhs’ ta;a fï ;uhs idrdxfY’

wms ±ka n,uq wehs fï jf.a ,iaik <ud l;djla ,xldfõ ìys fkdjkafka lsh,d’ tal yßu ir,hs’ fmd;a ,shkafka <uhs fkfuhsfka” jeäysáfhdfka’ b;ska wfma ,xldfõ ñksiaiqkag ;sfhkafka wr uf.a hd¨jd lsõj úÈfy udkisl ;;a;ajhla’ ta yskaod wms fïl ks¾udKhla úÈhg .;a;;a” ,xldj we;=f< fï l;dj yefokafk fjk úÈhlg’ WodyrKhla úÈhg iqÔj m%ikak wdrÉÑ y;a fm;s u, ,sõjkx” ñksy lrkafk;a wr uf.a hd¨jd lshmq jefâ’ ta lshkafka taflx we;s ;rï msiaiq fl<skjd” ;ukag fudlla yß lr.kak’ iQÔj m%ikakwdrÉÉf.a y;afm;s u, lshkafka kjl;djla” wksl y;afjks fm;af;ka l;dj bjr fjkafk;a kE’taflka ;j u,la b,a,kjd’ ta uf,ka lrk foaj,a ±k.kak y;afm;s u, 2 fmd; n,kak fjkjd’ Bg miafi ;=k y;r my yh”’ Th jf.a bjrhla ke;s fmd;a’ Bg miafia ljqreyß wOHlaIl flfkla fïflka yokj bjr fkdfjk fu.d fg,shla’ tfyu ;uhs wfma ñksiaiqkaf. yeá’

wks;a w;g wms .;a;u” y;a fm;s uf,ka ksfhdackh fjkafk n,hla’ tal w;g .;a; flfkl=g ;uka leu;s fohla leu;s úÈhg lrkak mq¨jka’ ta ksid ;uhs tjeks n,hla fm;s y;lg iSud lr, ;sfhkafk’ fudlo fï u, ldg wyqfjhso lshkak neyefka’ fï l;dfõ bkak .EKq <uh;a uq,ska lf<a lsisu jevlg ke;s jev’ wmrdfoa” ta n,h mdúÉÑlr, fldhs;rï fyd| jev lrkak ;snqKo@ ta;a wjidfkÈ yß zfIakahdZ ;ukaf. n,h mdõÉÑ lr, fyd| jevla l,d’ ta;a ,xldfõ fjkafk fïfl wks;a me;a;’ wr uf.a hd¨jd lsõj jf.a wmsg ta jf.a u,la ,enqKkï taflka wiSñ;j wd;,a wrx” y;afjks fm;a; lv, ;j u,a b,a,kjd’ tal by, isg my,g ish¨u fokdf.a T¨fj jevlrk i;Hhla’

úOdhl ckdêm;s OQrh lshkafk;a is;+ me;+ foa lr.kak mq¿jka lu ,efnk yßu n,.;= y;afm;s u,la ;uhs’ tafl ;shkj wiSñ; n,hla’ ta n,h fhdo, udr udr jevla lrkak mq¨jka’ fyd| jev fyda krl jev’ yenehs fï u, w;g .;a; lsisu flfkla taflx rggj;a ck;djg;a f,aisfhka fyd| jevla kï lf¾ kE’ yefudau lf,a ;ukaf. wd;,a .;a; tl iy u,a, ;r lr.;a; tl ú;rhs’ wvq.dfk wka;su fm;af;kaj;a ñksiaiqkag fohla lrkak ysgmq lsis flfkla iu;aWfka kE’ ta ú;rla fkfuhs” ta yefudau W;aidy .;af;u wka;su fm;a; lv, ;j u,la b,a,kaku ;uhs’

±ka uyskao rdcmlaI ckdêm;s;=u;a yokafk fukak fï y;afjks fm;af;ka bjrfjk n,h” wr uf.a hd¨jd lsõj úÈhgu” fldfyduo uefrklx ;shd.kafk lsh, l%uhla fydhd.kak’ ,xldfõ úOdhl l%uh hgf; kï u,a follau ,efnkjd’ tlla bjrfjkfldg ;j tlla’ yenehs wvq ;rñka jefâ u,a foflka bjrhs’ ´kEu n,hlg iSudjla ;sfhkak ´k lshkafk talhs’ fudlo” u, ldf. w;g hkjo lshk tl yßu w;SrdKd;aulhs’ uyskao rdcmlaIf. tl u,la ±ka bjrhs’ thdg lshkak ;sfhkafk ux tafla fm;s Tlafldu levqfj hqoafOg lsh, ú;rhs’ ±x fï hkafk wks;a uf,ka’ ±x hqoafO;a kE’ ta;a wmgj;a” rggj;a fjk fif;al=;a kE’ ta wiafi ;uhs fï oks mks .d,d w¨;a l%ufõohla fydhdf.k 18 fjks ixfYdaOkh f.ke,a,d” n,h ,nd.ekSug mkjd ;snQ OQr ld, fol fjkqjg” leu;s jdrhla ckdëm;s ùfï l%ufõoh wrf.k wdfõ bjrfkdfjk u,la yod.kak’ t;fldg uyskao rdcmlaIg we;s ;rï ld,hla msiaiq fl,skak mq¨jka’ thdf.ka miafi ta uf,a whs;sh kdu,a rdcmlaIg mjr, hkak;a mq¨jx’ t;fldg fofjks uyskao f. rdcH md,kh hgf;a wmg ;j ;j wd;,a jev n,kak;a mq¨jka’

ta ksid ;uhs wms lshkafka” n,hg iSudjla ;sìh hq;=hs lsh,d’ wiSudka;sl n,h” wiSudka;sl ld,hla mj;skjd lshkafka wksjd¾hfhkau taldêm;sjdohlg mdr lemSula’ y;afm;s u, y;afm;s u,la Wfka wkak ta ksid’ tafl ;shk wmQ¾j;ajh;a tal ;uhs’ t;fldg wms;a okakjd úOdhl ckdêm;s;a okakjd fï y;afjks fm;a; levq odg ish¨ n,;, wyjrhs lsh,d’ t;fldg wmsg;a n,dfmdfrd;a;=jla ;shkjd’ fudlo hï ojil fm;s y;u bjrfjk nj okak ksid’ tfyu Wfkd;a wvq ;rñka tl fm;a;la fyda ck;djf. me;af;kq;a ys;, lvkak ckdêm;s W;aidy lrhs’ ta yskaod ;uhs wms ck;djg lshkafk” biairfj,du zy;afm;s u,Z fmd; fydhdf.k lshjkak’ Bg miafi fï bjr fkdfjk u,la fyj;a iodld,slj n,h mj;ajd.kakg mdr lmk jHjia:d ixfYdaOk ur W.=, .ek wjOdkfhka bkak’ ta .ek úuikak’ wOHhkh lrkak’ ta fjkqfjka fm, .efykak’ wms Tlafldu wjÈfhka ysáfhd;a” y;a fm;s u, y;a fm;s u,la úÈhgu ;shd.kak mq¨jka fjhs’

t;fldg” ljodyß ojil ñksiaiq fjkqfjka rg fjkqfjka fm;s lvk iqkaor ñksil= w;g;a” fï u, m;afjkak mq¨jkaa’

 

ගංජා ගැසූ සමාජයක ආතල් කැඩීම.

මේ ලගදි දවසක මම හදිසියේම ගමේ ගියා. මරණ ගෙදරකට සහභාගිවෙන්න. මළගෙදර ඉවරවෙලා ආයෙමත් එන අතරෙ මම ගියා පරණ යාලුවෙක් මුනගැහෙන්න.මම එහේ යනකොට යාලුවගෙ ගෙදර මිනිස්සු පිරිලා වටවෙලා ඉන්නවා ටී වී එක වටේ. මම එතන්ට ගිහින් විනාඩි දහයක් විතර යනකන් මගේ යාලුව පවා මාව දැක්කෙ නැහැ. ඒ තරමට ඒ​ ​අයගෙ අවධානය යොමුවෙලා තිබුණේ ටී වී එකට. මම බැලුවා මොකද්ද මේ තරම් උවමනාවෙන් ජනතාව එකතුවෙලා බලන්නෙ කියලා.බැලුවම මේ රෙස්ලින් මැච් එකක්.දැන් ගමටත් සැටලයිට් ටී වී ඇවිල්ල නිසා, ගොඩක් ගෙවල් වල අයට​ පෙර නොදැකපු දේවල් බලාගන්න පුළුවන් වෙලා තියනවා. ඒ වෙලාවෙ ටී වී එකේ ගියේ ජෝන් සිනා සහ තවත් හාදයෙක්ගෙ රෙස්ලින් මැච් එකක්. මම රෙස්ලින් වලට කොහෙත්ම කැමති නැහැ. අනික රෙස්ලින් කියන්නෙ සම්පූර්ණයෙන්ම බොරු රගපෑමක් කියල දැන දැනම මෝඩයෙක් වගේ රෙස්ලින් බලන්න මට කොහෙත්ම උවමනාවක් තිබුණෙත් නෑ. එත් මොනව කරන්නද, එතන හිටපු සෙනග එක්කෙනෙක්වත් හෙල්ලෙන්නෙවත් නැති පාටයි. අඩු තරමේ මගෙ යාළුවා වත්. ඒ හැමෝම හරියට වහ වැටිලා වගේ ඒ දිහා බලාගෙනම ඉන්නවා. ඒ මදිවට ඒ ගොල්ලො එක එක ක්‍රීඩකයන්ට චියර් කරනවා. සපෝට් කරනවා.

මම ඒ දිහා විනාඩි දහයක් විස්සක් විතර ඒ දිහා බලා හිටියා. බලන් ඉන්න බැරිම තැන මම යාලුවගෙන් ඇහුවා “ඇයි මේ තරම් තඩි බොරුවක් දිහා ඔච්චර සීරියස් පිට බලා ඉන්නේ ?” කියලා.යාළුවා එකපාරටම පුදුමෙන් වගේ මගේ දිහා බැලුවා. “ඔයා කොහොමද කියන්නේ මේක බොරුවක් කියලා. මේක ෆුල් සිරාවටම යන ගේමක්. ඔයා දන්නෙ නෑ, ගිය සතියේ බැටිස්ටා, ජෝන් සීනට ​චැලෙන්ජ් කරා ගේමක් දෙනව කියලා. මිනිහගේ පරණ කෝන්තරයක් තියනවා සීනා එක්ක. අද යන්නේ මේ ඒ ගේම. කොහෙන් කෙළවර වෙයිද දන්නෙ නෑ.” මිනිහ කිව්වා.

“උඹට නම් පිස්සු” මං කිව්වා. ” ඕක තනිකරම රගපෑමක්. ඔය ඔක්කොම කරන්නෙ බොරුව. හරියට චිත්‍රපටියක නලු නිලියො රගපාන්නේ, අන් ඒ වගේම වැඩක්. ඔය සේරම කලින් කථා කරල තියෙන්නේ. දිනන්​නෙ කවුද? පරදින්නේ කවුද? ගහන්නෙ කොහොමද? කියන්න ඕන මොනවද? මේ සේරම කලින්ම ප්ලෑන් කරල ඉවරයි.” මං කිව්වේ එතන ඉන්න මිනිස්සු ඔක්කොටම ඇහෙන්න. ඊට පස්සෙ මගෙ යාලුවට ටිකක් තරහ ගියා. ඒත් මිනිහ මොකුත්ම කියන්න කලින්, රෙස්ලින් මැච් එක බල බල හිටපු කොල්ලෙක් මගෙන් ඈහුව, එහෙමනම් කොහොමද අර යකඩ පුටුවලින්, මේස වලින් ගහගන්නේ, ඈණ ගහපු පොලුවලින් ගහන්නේ, කටු කම්බි උඩට වැටෙන්නේ, ලේ ගලන්නේ, එතකොට ඒ ඔක්කොම රගපෑම්ද? අනේ යන්න ලොක්ක යන්න.” කියලා. ඒ කථාවට මට බකස් ගාලා හිනා ගියා. මගේ හිනාවට එතන හිටපු හැමෝටම තදඋනා. ඒත් මම දිගටය කතා කළා. “ඔය සේරම ඇත්ත නම්, මේ මිනිස්සු මෙලහට මැරිල ඉන්න එපායැ. ඇයි එහෙනම් මේ ගොල්ලො මැරෙන්නෙ නැත්තෙ? යකඩ පුටුවකින් ඔලුවට ගැහුවම ඉතුරුවෙන්න විදියක් නෑනේ.” මං කිව්වා.

වාදේ ඔහොම දිගට ඇදෙන්න ගත්තා. දැන් එතන ඉන්න හැම එකාම මැච් එක පැත්තක තියලා මට විරුද්ධව කරුණු ඉදිරිපත් කරනවා රෙස්ලින් කියන්නේ බොරුවක් නෙමෙයි, රියල් ගේම් එකක් කියල ඔප්පු කරන්න. ඉතින් මමත් දන්න කියන සියළු කාරණා ඉදිරිපත් කළා රෙස්ලින් ඇත්ත නෙමෙයි, රගපෑමක් කියල ඔප්පුකරන්න.  මම මගේ යාලුවගෙන් ඇහුවා “The Wrestler” කියන ෆිල්ම් එක බලල තියනවද කියලා. මිනිහා කිව්වා නෑ කියලා. ඒකනේ කියන්නේ, අඩු තරමින් එක බැලුවනම් තේරෙනවා මේගොල්ලො ස්ටේජ් එකට එන්න කලින් කොච්චර ෆිට් එකේ ඉන්නවද කියලා ස්ටේජ් එක පිටි පස්සේ. තරග කරන දෙන්න එකට එකතුවෙලා කතා කරගන්නවා මෙහෙම කරමු, මෙහෙම කරමු කියලා. දන්නවද? එක තැනකදී එක්කෙනෙක් කියනවා මම ලේ එන්න පොඩ්ඩක් කපා ගන්නවා කියලා. මිනිහ පොඩ් බ්ලේඩ් කෑල්ලක් අතේ හංගගෙන අරන් යනවා. විරුද්ධවාදියා ගහනකොට මිනිහ පොඩ්ඩක් කපාගන්නවා ලේ එන්න. ඒ ලේ එන්නේ අරයා ගහල නෙමෙයි. ඔය ගහන්නෙත් බොරුවට.” මම කියාගෙන කියාගෙන ගියා.

කට්ටියම පොඩි වෙලාවක් සද්ද නැතුව හිටියා. මට හොදටම ෂුවර් මේ ගොල්ලන්ට වැඩේ තරමක්දුරට හෝ තේරුණා කියලා. ඒ හින්දා මං හිටියේ පොඩි උද්දාමයකින්. ඒත් ඒ ගමන්ම වගේ මගේ යාළුවා මට කිව්ව මෙන්න මෙහෙම. “මචං, උඹ රෙස්ලින් බලන්නේ නැත්නම්, කරුණාකරල පැත්තකට වෙලා කට වහගෙන හිටපං අපේ ආතල් එක කඩන්නේ නැතුව අපට මේක බලන්න ඉඩ දීලා.” අනිත් අයත් එහෙන් මෙහෙන් කණු කුණු ගාන්න පටන්ගත්තා. ” මේක තව විනාඩි විස්සකින් ඉවරවෙනවා” මිනිහා කිව්වා. මං ඒ ගමන්ම හැරිල එන්න ආවා.

පහුවෙනිද මං මේක ගැන මුල ඉදන් කල්පනා කළා. මට මේක ලොකු අවුලක්. මෙච්චර හොදටම ​ලොකු බොරුවක් කියල තේරෙන දෙයක්, මේ තරම් සීරියස් කරගෙන මිනිස්සු එන්ජෝයි කරන්නෙ කොහොමද? ඒත් පස්සෙ මට මේක තේරුම්යන්න පටන්ගත්තා. අපි ජීවත්වෙන්නෙ ගංජා ගැසූ සමාජයක. මිනිස්සු ඉන්නෙ තමන්ගෙම ලෝකවල. ඒ ආතල් එක කඩනවට කවුරුවත් කැමති නැහැ.මේ කාලේ මිනිස්සුන්ට කරන්න කිසිම දෙයක් නෑ. වැඩට යනවා, එනවා, කනවා, ටී වී බලනවා, නිදියනවා, ආයේ වැඩට යනවා, එනවා, කනවා, ටී වී බලනවා, නිදියනවා. ඉතින් මේ වගේ එකම දේවල් ටිකක් කර කර ඉන්න, මේ වගේ හිස් සමාජයක, මිනිස්සු මොනව හරි දෙයක් හොයාගන්නවා තමන්ගෙ විනෝදය උදෙසා. එහෙම නැත්නම් තමන්ගෙ ආතල් එක උදෙසා. සමහරවෙලාවට මාධ්‍ය මගින්ම මේ ආතල් නිර්මාණය කරල දෙනවා. එක එක ආකාරයෙන්. උදාහරණයක් විදියට මාධ්‍ය මගින් නිර්මාණය කරනවා “ආසියාවේ ආශ්චර්යය” කියල අපූරු දෙයක්. දැන් මේක ලස්සනට හදල, පුම්බලා, අයිසින් දාලා, එලියට දැම්මාම, මිනිස්සු ඒක බාරගන්නවා පරම සත්‍යයක් විදියට. ඊට පස්සේ ඒ ආතල් සිහිනය ඇතුළෙ ජීවත්වෙනවා. එලියෙ දරාගන්න බැරි තරම් ප්‍රශ්ණ දාහක් තිබුණත්, ඒ සේරම විදගෙන, ඉවසගෙන අනාගත ආසියාවේ ආශ්චර්යය කියන සිහිනය ඈතුළෙ ජීවත්වෙමින් ආතල් එකක් ගන්නවා.මිනිස්සු එක හොදාකාරවම දන්නව මේක නම් මේ කපේදී වෙන්නෙ නැති තඩි බොරුවක් කියලා. මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව මේ කරන්නේ ජනතාව ගොනාට ඇන්දිල්ලක් කියලා. ඒක ​එහෙමමයි කියල ඇත්තටම දැනගත්තත්, මිනිස්සු කැමති නැහැ ඒක පිළිගන්න. මොකද දැනට ආතල් එකක් ගන්න තියන එකම සිහිනය ඒක විතරයි. ඉතින්, ඒක ඇත්තම කියල නොහිතා, මේක තඩි බොරුවක් කියල පිලිගත්තොත්, තමන්ගෙ ආතල් එක ඉවරවෙනවා. ඒ හින්දා කවදාවත් සිදුනොවෙන බව දැන දැනම, තඩි බොරුවක් ඇත්ත කරගෙන, ඒක ඇතුළට වෙලා අනිත් ප්‍රශ්ණ ඔක්කෝම අමතක කරල දාලා ජීවත්වෙනවා.

පාන් පිටි මිල එකසිය ගාණට ඉහල යනවා. දරාගන්න බැරි තරමට පාන් සහ පාන් පිටි වලින් නිශ්පාදනය කරන ආහාර පාන ඉහල යනවා. ආණ්ඩුව මේකට ​විසදුමක් දෙන්න බැහැ වගේම අවශ්‍යත් නැහැ. නමුත්, ආණ්ඩුව ඒ බොරුව වහන්න, විමල් වීරවංශ කියන නළුවව දම්මල කියනවා, පාන් පිටි ත්‍රස්තවාදය විනාශ කළ යුතුයි. ඒ හින්දා පාන් පිටි මිල සහ පාන් තව තවත් ඉහල දැමිය යුතුයි කියලා. එහෙම කරන්නෙ දේශීය ගොවියන් රජ කරවන්න. ලාංකිකයන්ට ගුණවත් දේශීය ආහාර සංස්කෘතියක් උරුමකරදෙන්න. රට සශ්‍රීක කරවන්න. දැන් මෙන්න මේ වගේ දවස ගාණේ මාධ්‍ය වලට ඇවිත් කියනකොට, විමල් වීරවංශ කියන නළුවා රගපාන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂ ලියල දෙන ස්ක්‍රිප්ට් එක කියල මිනිස්සු දැන දැනම අමතක කරනවා. මිනිස්සු ඒක පරම සත්‍යය විදියට බාරගන්නවා. මොකද ඒ වගේ දෙයක් එක්ක සෙට් උනාම, පාන් මිල ගැනෙන වේදනාව, ඒ අමාරුව වෙන මාර්ගයකින් ඇරගන්න පුළුවන් වෙන නිසා. ඉතින් මිනිස්සු පාන් පිටි ත්‍රස්තවාදය කියන බොරුව ඇත්ත කරගෙන, තමන් දේශීය ගොවියා රජකරවන්න උදව් වෙනවා කියලා හිතාගෙන, කවදහරි රට සරුවෙයි කියලා හිතාගෙන, ඒකත් එක්ක ආතල් එකේ ජීවත්වෙනවා. කිසිම ප්‍රශ්ණ කිරීමකින්, එ​රෙහිවීමකින් තොරවම. අනිත් අතට, මේ කාරණේ ගැන කථා කරල මේකට එරෙහිවන අය, ජාති ද්‍රොහීන් හෝ විජාතික බලවේග වල ඉත්තන් බවට හරි පත්වෙනවා. මොකද මේක රට සංවර්ධනයට යන ගමනට එරෙහිවීමක්.

ආසියාවේ ආශ්චර්​යයේ සිට, සරත් ෆොන්සේකා සිරගත කිරීම, දහ අටවෙනි සංශෝධනය, මාධ්‍ය නිදහසට වෙඩි තැබීම, හම්බන්තොට ලොකු වලක් හාරා එය ලෝක පුදුමයක් බවට පත්කිරීමේ සිට, අභිමානවත් සාමය, උතුරු මිතුරු, නැගෙනහිර නවෝදය, මතට තිත, වැනි එකි නොකී මෙකී සියළුම සිහින විවිධාකාරයෙන් මාධ්‍යයන් මගින් එළියට දමා, පට්ටපල් බොරු ජනතා​වගේ ඔලුවල ඇත්තක් බවට පත්කරවා, ආණ්ඩුව උත්සාහ ගනිමින් සිටින්නේ බංකොලොත් බාවයේ අන්තයටම යමින් සිටින රටේ ගමන් මග ජනතාවට වසග කරමින්, තමන්ගේ අත්තනෝමතික, ඒකාධීපති පාලනය ඉදිරියටම ගෙන යෑමටයි. මිනිසුන් උත්සාහ කරමින් සිටින්නේ, මේ කටුක යථාර්ථයෙන් පලා ගොස්, කුමන හෝ බොරුවක එල්ලී එය පරම සත්‍යය ලෙස සලකමින් සැබෑවෙන් පලා යන්නටයි.

මිනිසුන් මේ පවතින බොරු, පරම සත්‍යය කරගෙන ජීවත්වෙන්නෙ ඇයි..? ඒක දැන් ඉතාම පැහැදිලියි. යම් දෙයක් ගැන යථාවබෝධය ඇතිඋනාම, අපට ඒ කාරණෙත් එක්ක ඩිරෙක්ට් ඩීල් කරන්න වෙනවා. එය මග හැර යා නොහැකි දෙයක් බවට පත්වෙනවා. උදාහරණයක් විදියට අපි හිතමු පාන් මිල මේ තරම් ඉහල යෑම ගැන. හැමෝම දන්නවා මේක සිද්ධවෙන්නෙ ඇයි කියලා. රජය අය කරන අධික බදු සහ වෙනත් කාරණා මේකට කෙලින්ම බලපානවා. අවශ්‍යනම් රජයට පුළුවන් බදු සහන දීලා තත්ත්වය වෙනස් කරන්න. මොකද කවුරු මොනව කිව්වත්, ලංකාවේ ජනතාවගෙන් වැඩි පිරිසක් පාන් කන උදවිය. ඒක එහෙම නෙමෙයි නම්, 3.50 ට පාන් දීලා චන්ද්‍රිකාට බලයට ​එන්න පුළුවන් වෙන්නෙ නැහැ. ආණ්ඩුව මේක නොදන්නව නෙමෙයි සහ ආණ්ඩුව දන්නව කොච්චර ගාන වැඩි කරත් මිනිස්සු පාන් කන එක නවත්තන්නෙ නැහැ කියලා. මොකද, ඒක තමයි පහසුවෙන්ම හදාගන්න පුළුවන් කෑම වේල. අනික, හැමෝටම උයාගෙන කන්න වෙලාවක් සහ තැනක් නැහැ. විශේෂයෙන් අගනුවර. එහෙම අය ගොඩක් වෙලාවට පිටි වලින් නිශ්පාදනය කරන ආහාර තමයි ආහාරයට ගන්නේ. එතකොට, මෙන්න මේ පිටි කතන්දරේ පිටි පස්සෙ තියන ඇත්ත, අපි ඇත්ත විදියට දකින්න ගත්තොත්, ඒක අපේ ආතල් එක කැඩෙන වැඩක් වෙනවා. එතකොට අපිට ​ඒ වෙනුවෙන් ෆයිට් කරන්න වෙනවා. එලියට බහින්න වෙනවා. ගුටිකන්න වෙනවා. කැපකිරීම් කරන්න වෙනවා. යථාර්ථය එක්ක හැප්පෙන්න වෙනවා. ඒත්, ඒ කරදර විදින්නේ නැතුව මේක පිටි ත්‍රස්තවාදය පැරදවීමට එරෙහිව දරණ අවංක උත්සාහයක් කියන බොරුව, ඇත්ත විදියට පිළිගෙන ආතල් එකේ හිටියම ඒ කරදර මුකුත් නැහැ.

පිටි විතරක් නෙමෙයි, ලංකාවේ අද දවසේ සිදුවෙන ඕනෑම දෙයකට මිනිස්සු ඇස් කන් පියාගෙන ප්‍රතික්‍රියා නොකර ඉන්නේ, මේ තිත්ත ඇත්ත නොදැන නෙමෙයි. ඔවුන් කැමති නැහැ, තමන්ගෙ ආතල් කඩාගන්න. එතකොට එලියෙ ඉදගෙන මේ වැඩේ ගැන සවිඥාණිකව පාරට බැහැල මේවට විරුද්ධව වැඩකරන අය, ඒ ගැන සංවාද මතුකරනර අය, ඒ ගැන ප්‍රශ්ණ කරන අයව මේ සමාජයේ බහුතරයක් දෙනාට සහ ආණ්ඩුවට පේන්නේ නයාට අදුකොළ වගේ. මොකද ඔවුන් මේ කරන වැඩෙන් ඇත්ත එළිදරව් වෙලා, තමන්ගෙ ආතල් සිහිනය කැඩිල යනවා. මිනිස්සුන්ගෙ ආතල් කඩනවට ආණ්ඩුව කැමතිත් නැහැ. මොකද ආණ්ඩුව ගොඩයන්නේ මිනිස්සු තමන්ගෙ සිහින වල ජීවත්වෙන නිසා. හරියට මම අර ගමේ ගිහින්, ආත්ල එකේ රෙස්ලින් බල බල ඉන්න අයට, ඒකේ තියන බොරුව පෙන්නලා ඔවුන්ගෙ ආතල් කැඩුනම ඒ ගොල්ලන්ට තරහ ගියා වගේම, අපේ සමාජයේ ඉන්න බහුතරයක් කැමති නැහැ තමන්ගේ මේ ආතල් එක කඩන පිරිසට. ජෝන් සීනා පවා පවතින්නේ, තමන් ගැන සැබෑම විශ්වාසයෙන් රෙස්ලින් බලන්න පිරිසක් ඉන්න නිසා. එතකොට ජෝන් සීනා කැමතිවෙන්නෙත් නැහැ, රෙස්ලින්වල තියන අමු බොරුව මිනිස්සු දැනගන්නවට. එතකොට තමන්ගෙ පැවැත්මට ඒක තර්ජනයක්. හරියට ආණ්ඩුව මේ වගේ වැඩවලදී ඉතා තදබල ලෙස එරෙහිවෙන්නෙත් මෙන්න මේ තමන්ගේ පැවැත්මට තර්ජනයක් වන ඇත්ත එළියට එන නිසයි.

පවතින සමාජ විශමතාවයන්ට, ඒකාධිපති වියරුවට, සහ සියළුම අසාධාරණයන්ට එරෙහිව සැබෑලෙසම ක්‍රියාකාරීව වැඩ කරන පිරිස මේ සම්බන්ධයෙන් කොයිතරම් කැපවීමකින් වැඩ කළත්, බලාපොරොත්තුවන ඉලක්ක කරා යන ගමන ප්‍රමාද වන්නේ සහ සමහරවිට සිදුනොවන්නේම, මෙන්න මේ රෙස්ලින් ඇත්ත කියන විශ්වාසයෙන් රෙස්ලින් බලා ආතල් ගන්න අති බහුතරය නිසාමයි. මේක තමන්ව මරන්න ගෙනියන් පොලීසියෙන් ආවත් “සර්…මගේ ආතල් එක කඩන්නෙ නැතුව, හිමීන් උස්සල ගිහින් ජීප් එකෙන් තියයන්න…” කියල කියයන මිනිස්සුන්ගෙන් පිරිණු සමාජයක්. ඇත්තටම මේක ගංජා ගැසූ සමාජයක්.

ඉන්දික ගුණවර්ධන

නිදහසේ අලූත් හුස්මක්

කොච්චරක් කල් නිදන්නද
මෙහෙම
මළවුන් සේම
නිහඬවම

දෙපස
ඇත් දළ ද
තෙල් දමා දල්වන
මලානික කහ පහන් වැටිය ද
මලින් කළ සැරසිලි ද
හඬ හඩා වැළපෙන
නෑ මිතුරන් ද හැර
අන් කවර වෙනසක් ද
මේ නින්ද ?

මියෙන ජීවිත ගැන
බිඳක් හෝ නොසිතන
ජීවත්වන මරණ…
නොදැනේද ඔබට
මහා දුර්ගන්ධයෙ අපුල
ඔබම කුණු වී නැගෙන

අරුණ ලැබුවා පමණි තව
ජීවිතය
තවම ළදරුය
මියෙන්නට මොහොතකට පෙර
එකම දවසක් හෝ
ජීවත්වෙන්න
නිදහසේ අලූත් හුස්මක් ගන්න
මේ අලස මරණයෙන්
නැගිටින්න

සිහින නගරය

දෙපස
නියෝන් එළි මඟ කියන
මං තීරු අටක් ඇති
අධිවේගි මාර්ගය

මම
වේගයෙන් යමි
හැකිවෙර ගෙන
සුපිරි වාහන පසුකර
පාගමින් ඇක්සලේටරය
අහා මේ සුරපුරකි

මඟ දෙපස
විසල් මන්දිර
අහස උසටම ඉදිවුණු
සුරගනන් බඳු අගනන්
සරයි ඔබ මොබ
අතින් ගෙන දිගු පටි
බලු සුරතලුන්  කර බැඳි

ලොවේ ඇති
සියළු සැප විකුණන
සුපිරි ගණයේ සල්පිල්
එකිනෙකට බද්දව
පිරී සෙනඟින් ශබ්දව

පිනට දෙන්නට
හැමතැනම බෝසත්වරු
කෝ කොහිද මේ යදියන්
කුඩා දරුවන් ගත් අතින්
කිසිදින සුව නොවෙන
ලෙඩ සැදි දහස් සිඟනුන්

මේ සුපිරි මඟ
කොහේදෝ රුගෙන යන්නේ මම
තව්තිසාවට ඇති දුර
ගසා සලකුණු කළ
කිලෝමීටර පුවරු පසුකර

ගැසූ හෙණ හඬට
තිගැස්සී එකවර
බලමි මම දෙනෙත් හැර
හාත්පස පිරි ඇත අඳුර
දනක් තෙක් කුණු පිරුණු වතුර
අහා සුරපුරකි මේ පුරවර

ඉන්න ඩිංග ජීවත් වී සැපෙන් ඉඳිමු අපි මල්ලී…

මම ගිය සතියේ දවසක රු.100 ක රී ලෝඞ් එකක් දාගන්න ගියා කමියුනිකේෂන් එකකට. කොමිනියුකේෂන් එකේ වැඩ කළේ ගෑණු කෙනෙක්, සහ තවත් පිරිම ළමුන් දෙදෙනෙක්. නමුත් බැලූ බැල්මට තේරුණා ගෑනු කෙනා තමයි මෙතන වැඬේ ගෙනියන්නේ කියල. මොකද මුදල් ගැනීම සහ ඉතිරි ලබාදීම කළේ ඇය තමයි. අනිත් අයට විධාන දුන්නෙත් ඇයමයි. මම මගේ රී ලෝඞ් එක දාන්න රුපියල් 100 දෙනකොටම එතනට ආවා හමුදා නිළධාරියෙක්. ඔහු ආවේ ටිකට් පොතකුත් අරගෙන. හමුදා සුභ සාධන අරමුදලකට ආධාර පිණිස විකුණන ටිකට් පොතක්. ඉතින් අපේ මේ රණවිරුවා ඇවිත් කිව්වා හමුදා සුබසාධක සංගමයට ආධාර පිණිස ටිකට් පොතක් ගහනවා, එකක් ගන්න රුපියල් 100 යි කියලා. හැබැයි සිද්ධවුණේ මං හීනෙංවත් නොහිතපු දෙයක්. එකපාරට අර ගෑනු කෙනා කියාපූ, ගන්න විදියක් නෑ, මේ කඬේ අයිතිකාරයා නෑ කියලා. හමුදාවේ එක්කෙනා ඇහුවා, කවුද මේකේ අයිතිකාරයා කියලා. එයා ඉන්නේ මෙහේ නෙමෙයි, වෙන ෂොප් එකක, අර ගෑනු කෙනා කිව්වා. ඒකට කමක් නෑ, ඔයා නෙ මෙතන වැඬේ කරගෙන යන්නේ අපට ආධාර පිණිස ටිකට් එකක් ගන්න කියලා. මේ ගෑනු කෙනා කියනවා අපි හරියට සල්ලි බේරුවේ නැත්නම්, මහත්තයගෙන් කුණු බැනුම් අහන්නයි වෙන්නේ, මේ සල්ලි වලට අත තියන්නවත් අපට බැහැ කියලා. මේ වෙලාවේ හමුදා නිළධාරියට කේන්තී ගියා. එයා ඇහුවා, එතකොට මේකෙ අයිතිකාරයා කඬේ නෑ…? මාර වැඩක්නේ මේක. අපි මේ කඩ පේලියේ කඩ 20 කට ගියා. කඩ 20 න් 19 කම අයිතිකාරයා කඬේ නෑ. හැමෝම කියනවා අයිතිකාරයා නැති හින්දා රුපියල් 100 ක් දීලා ටිකට් එකක් ගන්න බෑ. හරි අපි බලාගන්නම්, තමුසෙල කිසිම කෙලෙහෙ ගුණයක් නැති මිනිස්සු, අපි නැත්නම් අද තමුසෙල කොහොමද මෙහෙම බයක් සැකක් නැතුව එළියට බැහැල ඇවිදින්නේ. අපි ජීවිතේ පරදුවට තියල දිනල දුන්නු නිදහසට වඩා තමුසෙලට රුපියල් 100 වටිනවා නේද කියලා. අනික් මේක පිං ටිකට් එකක් නෙමෙයි, මේක දිනුම් අදිනවා, පේනව නේද මොනවද තියන තෑගී කියලා. හමුදා නිළධාරියා ටිකට් පොත දික්කළා ඇගේ මූණ ළ`ගටම. ගෑනු කෙනත් නිකං හිටියේ නෑ. එයා කිව්වා, ඉතින් අපි මොනව කරන්නද? අයිතිකාරයා හිටියනං දෙන්න තිබුණා කියලා. හමුදා නිළධාරියට හොඳටම තරහ ගියා. හොඳයි, අපි බලාගන්නම්, මට දෙන්න මේ කඩ කාමරේ විස්තර ඔක්කොම. එයා සාක්කුවෙන් පොඩි පොතක් ඇදල ගත්තා. ඒක දිග ඇරියම මම දැක්කා ඒකේ ලියල තිබුණු කඩ කාමර ඇඞ්ඩ‍්‍රස් සහ දුරකථන අංක පේලියක්ම.  අර ගෑණු කෙනා කිව්වා, හරි ඔන්න ලියාගන්න කියලා කඬේ ලිපිනයයි දුරකථන අංකයයි දෙකම දුන්නා. මටත් එවෙල හිතුණා එක අතකින් වැඩ කරන මිනිස්සුත් අසරණයිනේ මොනව කරන්නද කියලා. ආයෙමත් හිතුණා ඒත් දෙය්යනේ රුපියල් 100 ක් නම් අතේ නැතිවෙන්න බැහැනේ ද කියලත්. කොහොමින් කොහොහ හරි හමුදා නිළධාරියා ටිකක් සද්දෙ දාලා යන්න ගියා. යන ගමන් කිව්ව, අපි ආයෙමත් එනවා කියලා. අර ගෑණු කෙනා “හා” කියලා ඔළුව වැනුවා.

එයා මගේ රී ලෝඞ් එක දාන්න ගත්තෙ ඊට පස්සේ. ඒ අක්කා මගේ දිහා බලලා හිනාඋනා. මමත් හිනඋනා. ඊට පස්සෙ එයා මට හිනාවෙලා කියනවා, අපි කොහොමද දන්නේ ඔය ටිකට් පොත් ගහල සල්ලි අරං මොනව කරනවද කියලා. නේද මල්ලී? මමත් ඉතින් ඔලූව වැනුවා. ඊට පස්සේ මම ඇහුවා ඇත්තටම අක්කේ මේකෙ අයිතිකාරයා කොහෙද ඉන්නෙ කියලා. එයා හිනාවෙලා කිව්වා, මම තමයි අයිතිකාරයා, මේක මගේ කොමියුනිකේෂන් එක කියලා. ඒ වෙලාවෙ නම් මම පොඞ්ඩක් ෂොක් උනා. එකක් තමයි, රුපියල් 100 ක් කියන්නේ මේ කාලේ හැටියට මහ දෙයක් නෙමෙයි, මොකද රුපියල් සීයකින් මහ දෙයක් කරන්න බැහැ අද කාලේ. දෙවෙනි කාරණේ, තමන් අයිතිකාරයා වෙලා ඉන්දැද්දී හමුදාවේ කෙනෙකුට එහෙම බොරුවක් කියන්න තරම් කුහක වීම, තුන්වෙනි කාරණෙ තමයි මේ මෑතකදී ඉවරවෙච්ච යුද්ධෙන් පස්සේ ජාතික කොඩි ගහගෙන, දකින දකින හමුදා නිළධාරීන්ට කිරිබත් කැව්වෙත් මේ ගොල්ලොම හින්දා.

මම ඇහුවා, ඇත්තටම ඔයාටද අයිති කියලා. එයා කිව්වා ඔව්, කියලා. මේකනේ මල්ලී, ඔයා කඩයක් දාගෙන බලන්නකෝ දවසට කී පාරක් එනවද කියල ඔය හමුදාවෙන්, පොලීසියෙන් අපිට දඩ දාන්න. අනික යුද්ධෙ දිනුවා කියලා අපි මොකටද ටිකට් පොත් ගන්නෙ, ආණ්ඩුවෙන් පඩි ගෙවුවනේ ඒවට. හමුදාව ඉන්නෙ යුද්ධ කරන්න තමයි, අනික එයාලා දන්නෙ නැද්ද හමුදාවට බැඳෙනකොට ජීවිතය පරදුවට තියල තමයි යන්න වෙන්නේ කියලා. එයාලගෙ රස්සාව තමයි යුද්ධ කරන එක. මගේ රස්සාව මේක. දිනන්න බැරි නම් ඒක හමුදාවක් නෙමෙයිනේ, කියලා. මට මේ කතාව මාර කේස් එකක්. මට හිතුණා ෂුවර් එකටම රුඩිකල් චරිතයක් තමයි මෙයා. එක්කෝ යුධ විරෝධී වාමාංශික චරිතයක්. නැත්නම් සමාජ සම්මතවලට පයින් ගහන රැඩිකල් චරිතයක්. මොකද, මම උනත් කොයි තරම් යුධ විරෝධි වුනත්, හමුදා නිළධාරියෙක් ඇවිත් ටිකට් එකක් දික් කළොත් නිකං නොගෙන ඉන්න එක මාර අවුලක් වගේ දැනෙනවා. ඒ මගේ මතවාදයට වඩා එළියෙ මතවාදය ලොකු හින්දා. ඒ හින්දා මම ඒ අක්කගෙන් ඇහුවා, අක්ක කැමතිනම් මට පොඞ්ඩක් කියනවද ඔයාගේ දේශපාලන මතවාදය මොකක්ද කියලා?  අක්කා හිනාවෙලා කිව්වා මට එහෙම එකක් කියලා නැහැ මල්ලි, මං ඔය කෝකටත් ටික ටික කැමතියි, හැබැයි ඉතින් ඡන්දෙ නම් දුන්නේ අපේ මහින්ද මහත්තයට තමයි කියලා.

දෙය්යනේ මේකනම් වෙන්න බැරි දෙයක්, මේ ඉතාම ආසන්නයේ දවසක මහිනද් රාජපක්ෂ රජය විසින් ලැබූ යුධ ජයග‍්‍රහණයෙන් උද්දාම වී, මල්වෙඩි ගසා, හමුදා සෙබළුන් සොයාගෙන ගොස් බදා වැළඳගෙන, ජාතික කොඩි ඇගේ ඔතාගනිමින්, තමනුත් කිරිබත් කා, අහුවෙන අහුවෙන හමුදා සහ පොලිස් නිළධාරීන්ට බලෙන්ම කිරිබත් කැවූ ජනතාව ද මේ?  කඩ පේලී දිගේ ගොස් කඩ 20 කින් 19 කම අයිතිකරුවන් නැතැයි බොරු කියා, රුපියල් 100 ක් නොදී, රණවිරුවන් හරවා යැව්වේ ඒ ජනතාවමද? සැබැවින්ම ජනතාව ඔය කියන තරම්දේශපේ‍්‍රමීන් නම්, අයිතිකරුවන් සිටියත් නැතත් ජනතාව තමන්ට කන්නට තිබෙන මුදලින් හෝ රුපියල් 100 ක් දෙන්නට හැකියාවක් නොමැති විය නොහැකිය. නමුත් කඩ 20 කට ඇවිද ගොස් රුපියල් 100 කට වඩා හොයාගන්නට නොහැකි වූ අපේ හමුදා නිළධාරියාට දැන් සිතෙනු ඇත්තේ කුමක්ද? කෝ ඒ දේශපේ‍්‍රමී ජනතාව. කෝ ඒ රණවිරු ගී ගැයූ කලා කරුවන්. කෝ ඒ සිංහ කොඞ්, කෝ ඒ කිරිබත්.??? මේක හරියට ඊයේ මට පණවගේ ආදරෙ කරපු කෙල්ල, අද මා දුටුවිට නාඳුනන කෙනෙකු මෙන් අහක බලා ගත්තා වැනි තත්ත්වයක්. ඒ තරම් ආදරයක්, ගෞරවයක් ලැබූ, අපේ රණ විරුවෝ, ජාතියේ පිනෙන් පහල වූ වා යැයි කියූ රණ කාමියෝ, සිය දහස් ගණන් රණවිරු ගී වලින් උස්සා තැබූ රණ කාමීයෝ, රටපුරා බැනර් පෝස්ටර් ගසා ප‍්‍රණාමය පළකල රණකාමියෝ, ටෙලි නාට්‍ය සහ ච්ත‍්‍රපට වලින් උස්සා තබා ගුණ වැයූ රණකාමීයෝ… කෝ දැන්?

සරත් ෆොන්සේක් ඇතුළුව ති‍්‍ර විධ හමුදාවට, පොලීසියට මෙන්ම බොහෝ දෙනෙකුට නොතේරුණු ඇමති මණ්ඩලයට සහ ඊනියා බුද්ධිමතුන් හා කලාකරුවන්ටද නොතේරුණු, මහින්ද රාජපක්ෂටම පමණක් තේරුණු ලාංකීය ජන සමාජයේ යථාර්තය මෙයම නොවන්නේද?  ලංකාවේ පොදු ජනතාව යනු වැල යන අතට මැස්ස ගසනා ජාතියක් විනා, මැස්සක් ගසා හරි මග වැල යවන ජාතියක් නොවේ. වෙලාවේ හැටියට තමන්ට අවශ්‍ය දෙය කරගන්නවා හැර, අනවශ්‍ය දේවල්වලට අත නොදමා, අත පුච්චානොගෙනම රොටිය බා ගන්නටත් ඔවුන් දැන් හොඳාකාරවම දනී.

සරත් ෆොන්සේකාට, හමුදාවට සහ අනෙකුත් සියළු දෙනාටම වැරදුණු තැන මෙතැනයි. සරත් ෆොන්සේකා සිතුවේ ලංකාවේ ජනතාවගේ එකම පැතුම යුදධය ජය ගෙන නිදහසේ ජීවත්වීම බවයි. ඒ නිසා යුද්ධයෙන් පසු සකල ලංකාවාසී ජනතාව තමා සමගම මැරෙන්නට හෝ එතැයි සිතා ඔහු ජනාධිපතිවරණයට තරග කළේය. ඇත්තටම ඔහු තරග කළාට වඩා ඔහු තරග කෙරෙව්වා කිවීම වඩාත් සුදුසුයි. සරත් ෆොන්සේකාට සිදුවූයේත් අර ටිකට් විකුණනන් කඩ 20 කට ගොස් එක කඩයකින් පමණක් ටිකට් එකක් මිලදී ගත්  හමුදා නිළධාරියට සිදු වූ සිද්ධියමය.

ලාංකීය සමාජය දැන් ජීවත්වන්නේ අතීතය හෝ අනාගතය මත නොවේ. ඔවුන් ජීවත්වෙන්නේ අද දවස ගැන සිතා පමණි. වෙනත් වචනයකින් කියන්නේ නම්, ලාංකීය ජනතාව ජීවත්වෙන්නේ ‘පිස්සු පූසාගේ’ න්‍යායට අනුවය, ඉන්න ඩිංග ජීවත් වී සැපෙන් ඉඳිමු අපි මල්ලී.. අතීතය ගැන සිතා ඒ පිළබඳව උද්ධාම වන්නවත්, අතීත වික‍්‍රමයන් මෙනෙහි කරමින් ඔවුන්ව අගයන්නටත්, අනාගත සුබ සිහින දකින්නවත්, එසේ සුබ සිහින මවන අය පිළිගන්නවත් ඔවුන් දැන් සුදානම් නැත. ඔවුන්ගේ එකම දිනය අද පමණකි. ඒ නිසා, අතීතයේ කළ කී දැ මත හෝ, අනාගතයේ කරන්නට යන දේ මත ජනතාව තවදුරටත් තම මනාපය පළ නොකරයි. මේ බව හොඳින්ම තේරුම් ගත්, ලාංකීය ජන විඥ්ඥාණය පතුළටම කිඳා බැස ඇති එකම ජන නායකයා මහින්ද රාජපක්ෂම පමණකි. ඔහු තමන්ට කරන්නට තිබෙන දහසකුත් එකක් සියළු වගකීම් සහ වැඩ කටයුතු පසෙක ළා, අද අද එයි මරු පින් කරගන්නේ යන න්‍යාය අනුව යමින්, දහ අට වෙනි සංශෝධනය ඩෝං ගා රුගෙන එන්නේ මෙන්න මේ ලාංකීය ජන සමාජයේ හැසිරීම සහ ඔවුන්ගේ මනෝභාවයන් පැහැදිලිව හඳුනාගත් නිසායි. තව අවුරුදු 7 ක් පමණ ධූර කාලයක් ඉතිරිව තිබෙද්දී පවා 18 වන සංශෝධනය ඉදිරිපත් කර සම්මත කරගෙන ජීවිත කාලය පුරාම රටේ පාලකයා වීමට අවශ්‍ය පසුබිම මහින්ද රාජපක්ෂ විසින් සකසා ගත්තේ, තව අවුරුද්දක් දෙකක් යනවිට, ලංකාවේ ජනතාවට ඔහු එපාවී, ජනපි‍්‍රයත්වය හීන වී, යුධ ජයග‍්‍රහණ අමතක වී, කුණු බිත්තර පවා ගැසීමට ඉඩ ඇති ජනතාවක් ලංකාව තුළ වෙසෙන බව ඔහු දන්නා නිසාය.

මෙවන් වාතාවරණයක් තුළ, කාලයත් සමගම, අනිත් රාජ්‍ය නායකයින්ට සිදු වූ ආකාරයටම, මහින්දගේ නායකත්වය නිසැකවම අභියෝගයට ලක්වන බව ඔහු හොඳින් දනී. කල දුටු කළ වල ඉහගනු න්‍යාය හොඳින්ම දන්නා මැද මුලනේ මහින්ද රාජපක්ෂ, වහාම කි‍්‍රයාත්මක වී තම ඉදිරිමග නිරවුල් කරගන්නේ මෙන්න මේ ලාංකීය යථාර්තය ඔහු අනිත් හැමෝටම වඩා හොඳින් ග‍්‍රහණය කරගෙන තිබෙන නිසාය. 18 ට පසුව තවත් ව්‍යවස්ථා සංශෝධන ගණනාවක්ම රැුගෙන එනු නොඅනුමානය. ඒවා මගින් තව තවත්, පටි තදකරන බවද සක් සුදක් සේ පැහැදිලිය. නමුත්, ඒ ගෙන එන ව්‍යවස්ථා සංශෝධන හෝ පනත් කොතරම් අපුල වුවත්, දැන් කිසිවෙකුට කළ හැක්කක් නොමැත. තමන්ගේ බලය පිළිබඳව තිබූ අවුල මහින්ද රාජපක්ෂ විසින් විසඳාගෙන හමාරයි. එසේත් නැත්නම්, මහින්ද රාජපක්ෂ කඩ විස්සටම තම ටිකට් විකුණා හමාරය.

මා කලින් දුටු හමුදා නිළධාරියාගේ සහ මහින්ද රාජපක්ෂගේ කැපී පෙනෙන වෙනස සනිටුහන් වන්නේ මෙතැනදීය. මහින්ද රාජපක්ෂ, තමන්ට අවශ්‍ය වෙලාවටත් කලින්ම, ටිකට් පොත ගසා කඩ පේලියටම විකුණා අවසන්ය. මේ මොහොතේ මහින්ද චින්තන ටිකට් නොගන්නේ කවුද? මේ මොහොතේ ජනතාවට මහින්දගේ ටිකට් එක නොගැනීම හරියට ලාංකීය සමාජයේ ආනන්තරීය පාපකර්මයක් කරනවා වැනි දෙයකි. නමුත්, හමුදා නිළධාරියා තම ටිකට් පත් විකුණන්නට එනවිට හමුදාපති ගේ සිට පහළට හමුදාව කෙරෙහි තිබූ සියළුම ගෞරවයන්, මහින්ද රාජපක්ෂ විසින් රාජසන්තක කොටගෙන අවසානයි. දැන් හමුදාටව ටිකට් විකුණල ගොඩ එන්න බෑ. මහින්ද රාජපක්ෂ ඊට කලින් ටිකට් පොත විකුණල ඉවරයි.
මහින්ද රාජපක්ෂගෙ ටිකට් පොත කොච්චර ලොකුද කියල අපි දන්නේ නෑ. අපිට කොච්චර ලොකු ගාණක් ගෙවන්න වෙයිද කියලත් අපි දන්නේ නෑ. ඒත් අපි දන්න එක දෙයක් තියනවා, 18 වෙනි සංශෝධනය කියන ටිකට් එක විකුණගත්ත නිසා, දැන් ඉස්සරහට ගහන ටිකට් පොත් විකුණගන්න හරීම ලේසි වෙනවා. මොකද මින් ඉදිරියට එළඹෙන්නේ බලෙන් ටිකට් විකිනීමේ වාරයයි. තමන් කැමති උනත් නැතත්, විකුණන  ඕනෑම ටිකට් එකක් ගන්නට ලාංකීය ජනතාවට මෙන්ම මැති ඇමතිවරුන්ට පවා සිදුවෙනවා. හැබැයි, මේ ටිකට් වල කොච්චර ලස්සන තෑගී ගහල තිබුණත්, ඒ තෑගි කවදාවත් දිනුම් අදින්නේ නෑ. දිනුම් ඇදෙන තෑගිත් ඔක්කොම ඇදෙන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂට සහ ඔහුගේ පවුලේ ඥාතී හිත මිත‍්‍රාදීන්ටම විතරයි. අපිට ඉතුරුවෙන්නේ හිස් කොලේ විතරයි. අන්තිමේ රුපියල් 100 ත් මහින්දට, ඇදෙන තෑගිත් මහින්දට.

ඉතින්, අපිට ජනතාවට, මැති ඇමතිවරුන්ට, ජන නායකයින්ට, සිවිල් සංවිධාන වලට, කලා කරුවන්ට, දේශපේ‍්‍රමීන්ට, විප්ලවවාදීන්ට, පරිසර හිතකාමීන්ට, පූජ්‍ය පක්ෂයට, මෙකී නොකී හැමෝටම කියන්න තියෙන්නේ මෙච්චරයි. දැන් අපට ටිකට් එක ඇදිල ඉවරයි. නමුත්, මේ ටිකට් පොත් ගැහැල්ල මෙතනින් නවතින්නේ නෑ, ඒ නිසා, පුළුවන්නම්, මේ ටිකට් විකිණිල්ලට විරුද්ධ වෙන්න. ටිකට් ගැනීම ප‍්‍රතික්ෂේප කරන්න.අපි ගන්නෙ නැහැ කියන්න. කෙලින්ම කරන්න තරම් කොන්දක් නැත්නම්, අර හමුදා සුබසාධක අරමුදලට ටිකට් විකුණන්න ආවම කමියුනිකේෂන් එකේ අක්කා කළ වැඬේ වගේ කපටි වැඩක් හරි කරන්න. රට ගැන හරි හෙට හරි ගැන නොහිතුවට කමක් නෑ, අතේ තියන රුපියල් 100 ට කෙළවෙන එක ගැන හිතලා හරි මේ වැඬේට බකට් එක දාන්න. නැත්නම්, ජීවිත කාලේ පුරාම කැමැත්තෙන් හෝ අකමැත්තෙන්, මහින්ද රාජපක්ෂ විකුණන ආසියාවේ ආශ්චර්යය ටිකට් පොතටම ගෙවල ගෙවලා අපි මැරිල යයි, ඇදෙන තෑගී ඔක්කොම මහින්ද රාජපක්ෂ සහ නෑ හිත මිතුරන් සතුටින් භුක්ති විඳීවී.

මහා සිහිනය

පෙර මෙන්ම
යළිත්
හොරු ඇවිත් නිවසටම
රුගෙන යන්නට
මගේ නිදහස් සිහින දෙන නින්ද

නින්ද නිදි මරන රාති‍්‍රයේ
පාළුවට ගිය පශ්චිම යාමය
අඳුරටත් වඩා අඳුරුය
සීතලය

නිරතුරුම
නිදහස් සිහින දුන් කොට්ටය
නැහැ දැන් හිසට
හොරු ඉරා විසිකලා එය
යළදු කිසිදා නොඑන්නට
ඔවුන්ටම පමණක් නපුරු වූ
සිහින කැන්දන
මා නින්ද

අසරණ  කොට්ට පුළුං
මගේ සිතුවිලි සේම
තැන තැන
එහෙ මෙහේ විසිරෙමින්
කටු ඉපල් ඇති ගහක
අතු අගිස්සක
කළල් දිය පිරි වලක
මඩ කඩිත්තක

අළුයමට පෙර
දවසක් තරම් දිගු හෝරාවක්
ගෙවමි තනිවම මෙතන
නිහඩවම
හ්ම් හඩක්වත් නොනගාම

හිරු සමග එක්ව අළුයම
එකින් එක
ඇහිඳ වෙලාගත යුතුමය
දසත විසිරී අතරමං වූ
මගේ කොට්ට පුළුං

භීතියෙන් මග අවුරවා
හිරු නොබැස්සත් හෙට
කෙසේ හෝ දකින්නට
මහා සිහිනයක්
ඇත මට

උතුරු සුළඟ

මේ දැනෙන
ගිණි ගහන වියළි සුළඟ
එදවස
උතුරු සුළඟම වීය..

නිවෙන්නට නොදී
වෛරයේ ගිණි අගුරු
අවුලවයි හෙමි හෙමින් කොණක සිට
රාත‍්‍රිය නිදිවරන අඳුරු මුල්ලක
දිලිසෙන රුදුරු දෙනෙතින්
අඳුන් දිවියකු සේ
ඒ සුළඟ

මහැදුරන්, කලා කරුවන් එක්ව
තහනම් කළ වචන වැඩිකර
වියරුවේ ශබ්ද කෝෂය
නව මුද්‍රණයකින්
මහා වෙළුමක්ව
පිළිගන්වයි රජුට
නිදහස්ව
රාජ්‍ය සේවය කරනු පිණිස
තම හිත සුව පිණිස

රජගෙදර පරවියන් පවා
මත් වී නොනිම් බලයෙන්
පොරි බුදිනු වෙනුවට
කුඩා විහඟුන් තුඩින් ගෙන
ඉරා සැනසෙයි වියරුව
එහෙ මෙහේ විසිරෙන
සුසිනිඳු පියාපත් මත
නමක් නැති රුධිරය

ඒ රුධිරයෙන් පෙඟුණු පියාපත්
ගිණි පිඹින උතුරු සුළඟින්ම
මහා හුස්මක් ගෙන
ලබයි ජීවය සවිමත්ව
දිනෙන් දින

 

fï ±fkk

.sKs .yk úh<s iq<`.

toji

W;=re iq<`.u ùh”

ksfjkakg fkd§

ffjrfha .sKs w`.=re

wjq,jhs fyñ fyñka fldKl isg

rd;%sh ksÈjrk w÷re uq,a,l

È,sfik reÿre fofk;ska

w÷ka Èúhl= fia

ta iq<`.

uyeÿrka” l,d lrejka tlaj

;ykï l< jpk jeälr

úhrefõ Yío fldaIh

kj uqøKhlska

uyd fj¿ulaj

ms<s.kajhs rcqg

ksoyiaj

rdcH fiajh lrkq msKsi

;u ys; iqj msKsi

rcf.or mrúhka mjd

u;a ù fkdksï n,fhka

fmdß nqÈkq fjkqjg

l=vd úy`.=ka ;=äka f.k

brd iekfihs úhrej

tfy fufya úisfrk

iqisks÷ mshdm;a u;

kula ke;s reêrh

ta reêrfhka fm`.=Kq mshdm;a

.sKs msôk W;=re iq<`.skau

uyd yqiaula f.k

,nhs Ôjh iúu;aj

Èfkka Èk

පිය සටහන් මැකී නොමැත තව…

පෙර දිනක
ඔබ ඇවිද ගිය මග
ඔබ තැබූ පියවරක් පියවරක් මත
තබ තබා පියවර
ඇවිද යමි මම
තනිවම

යන මග දකිමි තැන තැන
කඳුලින්ම පත් ඉරු කළ
ඔබෙ මහා ගී පබැඳුම්
ලෙයින් සිතුවම් කළ
නිදහස් සිහින සිතුවම්
සිහින් වැළි තලය මත
නොතිත් උද්දාමයෙන්

දුර දුරින්
ඔබ තැබූ දිගු පා අඩි
වෙහෙසවයි මා නිතොර
මගේ කුදු බව පසක් කර
මොහොතකට
නිවමි සනසමි සරතැස
සිහිකර
මේ මග දිගට
ඔබ දැරූ මහ වෙහෙස් බර

මම ද වෙහෙසෙමි සරමි
නොනැවතී එමගම
මහා මේඝය සමග
දහස් රළ පැමිණ වියරුව
මකාලන්නට වෙහෙසව
යළි යළිදු පැරදී දියඹටම ඇදෙන
උතුරු මුහුදේ රත් පැහැ වෙරළ මත
ගැඹුරටම ගිලෙන්නට බරට
ඔබ තැබූ
සදාකල් නොමැකෙනා
නිදහසේ මං ලකුණු මත

 

fmr Èkl

Tn weúo .sh u.

Tn ;enQ mshjrla mshjrla u;

;n ;nd mshjr

weúo hñ uu

;ksju

hk u. olsñ ;ek ;ek

l÷,skau m;a bre l<

Tfn uyd .S mne֕

f,hska is;=jï l<

ksoyia isysk is;=jï

isyska je<s ;,h u;

fkd;s;a Woaodufhka

ÿr ÿßka

Tn ;enQ È.= md wä

fjfyijhs ud ksf;dr

uf.a l=ÿ nj mila lr

fudfyd;lg

ksjñ ikiñ ir;ei

isyslr

fï u. È.g

Tn ±rE uy fjfyia nr

uu o fjfyfiñ irñ

fkdkej;S tu.u

uyd fï>h iu`.

oyia r< meñK úhrej

uld,kakg fjfyij

h<s h<sÿ mer§ ÈhUgu wefok

W;=re uqyqfoa r;a meye fjr< u;

.eUqrgu .sf,kakg nrg

Tn ;enQ

iodl,a fkdueflkd

ksoyfia ux ,l=Kq u;