සාමන්‍යයෙන් පාරිභෝගියෙක් කඩයට ගිහින් බඩුවක් ගන්නේ යමිකිසි දැනුවත් වීමක් ඇතිවයි. ඒ කියන්නේ මිළදී ගන්න යන භාණ්ඩය කුමක් වුවත් ඒ පිළිබඳව එළියෙන් හදල දීපු යමිකිසි හඳුනාගැනීමක් සහිතව තමයි එම භාණ්ඩය මිලදී ගන්න යන්නේ. එහෙම නැතුව කඬේට ගිහින් මුදලාලීගෙන් අහල බඩු ගන්න අයත් ඉන්නවා. ණයට බඩු ගන්න අයට නම්, මුදලාලී බලෙන්ම දෙන භාණ්ඩත් තියනවා. ඒත් බහුතරයක් පිරිස තමන්ට අවශ්‍ය සබන් කෑල්ලක්නම්, සබන් කෑලි ගොඩ අස්සෙන් තමන් කැමති නම කියලම ඉල්ලන්නේ ඒක පිළිබඳ එළියෙන් ඔහුට හෝ ඇයට හදල දීපු යමිකිසි ප‍්‍රතිරූපයක්, දැනුවත් බාවයක් එක්කයි. හැබැයි අපි මේ විමසල බලන්න යන්නේ කඬේට ගිහින් මිනිස්සු බඩුගන්න පෙළඹෙන විදිය ගැන නම් නෙමෙයි. ජනාධිපතිවරණයේදී මෙන්ම මහ මැතිවරණයෙදී, ලාංකීය බුද්ධිමත් ජනතාව තම වටිනා ඡන්දයෙන් මිලදී ගත්, යම් යම් පාරිභෝගික භාණ්ඩ සම්බන්ධව වෙළඳ දැන්වීම් ආශ‍්‍රයෙන් යමිකිසි දළ වටහාගැනීමක් ඇති කරගන්නයි.
වෙළඳ දැන්වීම් ක්ෂේත‍්‍රයේ තරමක් ප‍්‍රසිද්ධ කියමනක් තියනවා මෙන්න මෙහෙම. “හොඳ වෙළඳ දැන්වීමක් කියන්නේ එස්කිමෝවරුන්ට ෆි‍්‍රජ් එකක් උනත් විකුණන්න පුලූවන්” එකක් කියලා. ඒ කතාවෙන්ම අපට පැහැදිලි වෙනවා ඇත්තටම වෙළඳ දැන්වීමකින් කොයිතරම් දෙයක් කරන්නද පුලූවන්ද, ඒක කොයිතරම් ප‍්‍රබල මෙවලමක් ලෙස මිනිස්සුන්ගේ ඔලූවේ තියන මතවාදයන් වෙනස් කරන්නට සහ අලුතින් මතවාදයන්, නැති අවශ්‍යතාවයන් නිර්මාණය කරන්නට යොදාගන්න පුලුවන්ද කියන කාරණය. සැබැවින්ම මෙය වෙළඳ දැන්වීමට පමණක් අදාළ වන කාරණයක් නෙමෙයි. මොකද මිනිස්සුන්ගේ මතවාද සහ අවශ්‍යතාවයන් දැන් නිර්මාණය කරන්නේ මාධ්‍යය මගින්. හැබැයි ඉතින් මාධ්‍ය ඒ කරන්නෙත් වෙළඳ දැන්වීමක් තමයි. ඒ හින්දා අපි වෙළඳ දැන්වීම් ආශ‍්‍රයෙන්ම මේක තේරුම්ගන්න බලන එක වඩාත් ලේසියි. යමිකිසි වෙළඳ දැන්වීමක් නිර්මාණය වෙන්නේ ඇයි? ඒක නිර්මාණය කරන්නේ කොහොමද? වෙළඳ දැන්වීමක ප‍්‍රධාන කාර්යභාරය මොකක්ද? වෙළද දැන්වීම තුළින්, යමිකිසි භාණ්ඩයක් අදාළ ඉලක්කය (Target) සපුරාගන්නේ කොහොමද? මෙන්න මේ කාරණා ගැන සරළ අදහසක් තේරුම් ගැනීම අපේ මාතෘකාව ඉදිරියට ගෙනියන්න ලොකු පහසුවක් වෙනවා.
සැබැවින්ම වෙළඳ දැන්වීමක් නිර්මාණය වෙන්න මූලිකම හේතුව තමයි, යමිකිසි භාණ්ඩයක් හෝ සේවාවක් පිළිබඳව ඊට අදාළ ඉලක්කගත ජන කොටස (Target Market ) වෙත එම භාණ්ඩය හෝ සේවාව පිළිබඳව ප‍්‍රචාරණයක් ලබාදීම. එමගින්, පාරිභෝගිකයන්ගේ ඔලූගෙඩි තුළ, මෙතෙක් ඔවුන්ට තිබූ අවශ්‍යතාවයක් තව තවත් පෝෂණය කිරීම හෝ මෙතෙක් නොතිබූ නව අවශ්‍යතාවයක් කෙසේ හෝ නිර්මාණය කිරීම. එය දැනට වෙළඳපලේ පවතින භාණ්ඩයක් හෝ සේවාවක් වෙන්නත් පුලූවන්, එහෙමත් නැත්නම් අලූතින්ම වෙළඳපලට හඳුන්වාදෙන භාණ්ඩයක් හෝ සේවාවක් වෙන්නත් පුලූවන්. අපි සරළ උදාහරණයකට ගමු සබන්. වෙළඳපලේ සබන් වර්ග ගණනාවක්ම තියනවා. ඇත්තටම කිව්වොත් අපි නොසිතන විශාල ප‍්‍රමාණයක් සබන් වර්ග වෙළඳපොලේ තියනවා. ඒ වගේම බහුතරයක් සබන් වර්ග වලට අනන්‍ය වූ වෙනස් වර්ගයේ පාරිභා්ගිකයන් පිරිසක් මේ වෙනුවෙන් සැදී පැහැදී ඉන්නවා (ඇත්තටම සැදී පැහැදී ඉන්නවට වඩා එක එක මිනිස්සුන්ගේ චර්යාවන් ගැන වඩාත් හොඳින් දන්න හින්දා අදාළ මිනිස්සුන්ට ගැළපෙන විදියට භාණ්ඩෙ හදල තියනවා). ඒ නිසා තමන්ගේ සබන් කැටය ගෙන යා යුත්තේ මොන අන්දමේ පාරිභෝගිකයන් පිරිසක් අතරටද කියල සබන් කැටේ නිෂ්පාදකයා සහ ඊට අදාළ අළෙවි කණ්ඩායමත් අදාළ වෙළඳ දැන්වීම නිර්මාණය කරන වෙළඳ ප‍්‍රචාරණ ආයතනයත් එකට එකතුවෙලා යමි කිසි නිගමනයකට සහ එක`ගතාවයකට එනවා. අදාළ භාණ්ඩයේ තත්ත්වය, භාණ්ඩය නිෂ්පාදනය කරන ආයතනයේ වෙළඳ නාමය, එහි මිළ ගණන්, ඇසුරුම් කර තිබෙන ආකාරය, ගොඩනගන්නට බලාපොරොත්තු වන ප‍්‍රතිරූපය, එහි තිබෙන අනෙකුත් සුවිශේෂතා, ඇතුලූ කාරණා ගණනාවක් නරීක්ෂණය කරල තමයි ඔවුන් මෙම භාණ්ඩය විකි◊ය යුත්තේ මොන මට්ටමේ ජන කොටසකටද කියලා තීරණය කරන්නේ. ඒ සඳහා යොදාගන්න ප‍්‍රධාන මිණුම් දණඩක් තමයි, සමාජ ආර්ථික සවිස්තරය (Social Economic clarification) අපි මේකට කෙටියෙන් කියන්නේ ( S E C ) කියලා. ඉතින් සමාජයේ ජීවත්වන ජනතාවගේ සමාජ තත්ත්වය, ආර්ථික මට්ටම, අධ්‍යාපන මට්ටම, වසරකට උපයන මුදල, පරිහරණය කරන වාහනය, කියවන පොත පත, බලන ටී වී වැඩසටහන් සවන්දෙන ගුවන්විදුලි නාලිකා ඇතුලූ බොහෝ කාරණා ගණනාවක් ඇසුරින් අපි මේ සමාජය හඳුනාගන්නවා කාණ්ඩ කිහිපයකට. ( A,B,C,D,E ) ආදී වශයෙන්. A කියන්නේ ඉහළම ඉන්න සුපිරි පන්තිය, ඊට පස්සේ ඉහළ මධ්‍යම පන්තිය, මධ්‍යම පාන්තිය, පහළ මධ්‍යම පන්තිය, නිර්ධන පන්තිය ආදී වශයෙන් පහලට මෙය විහිදී පැතිරෙනවා. අපි වෙළඳ භාණ්ඩයක් විකුණන්න කලින්, මෙන්න මේ කොට්ඨාෂයෙන් කාටද අපි භාණ්ඩය ඉලක්ක කරන්නේ කියන එක දැනගැනීම අත්‍යවශ්‍යම සාධකයක්. එහෙම නැතුව ආවට ගියාට භාණ්ඩයක් එළියට දැම්මොත් එම භාණ්ඩය වෙළඳ පොලේදි ෆේල් වෙන්න පුලූවන්. මිනිස්සු ප‍්‍රතික්ෂේප කරන්න පුලූවන්.
දැන් අපි බලමු කොහොමද මේක වැඩකරන්නේ කියලා. උදාහරණයක් විදියට අපිට විකුණන්න තියෙන්නේ ආයුර්වේද සබන් කැටයක් නම්, අපිට පැහැදිලවම තේරෙන දෙයක් තමයි, මේක ගැන ලක්ස් මිලදී ගන්න අයට කථා කරල වැඩක් නැහැ කියලා. මොකද ලක්ස් ගන්න අය ඒක ගාන්නේ වෙනත් පරමාර්ථයක් උඩ. ඒ කියන්නේ ලෝකයේ ඉන්න ලස්සනම කෙනා වෙන්න හිතාගෙන. එතකොට එයාලට ආයුර්වේද සබන් වල තියනව කියන ආයූර්ෙවීදීය ගුණය ගැන කිව්ව කියල ලක්ස් එක අතඇරල ආයූර්වේද සබන් මිලදී ගන්නේ නැහැ. ඒක ගැන කථාකරන්න ඕන පැරණි දේ අගයන, සිංහල බෞද්ධ කම, වෙද හෙදකම් ගැන අගය කරන, සංස්කෘතිය (?) කියල මිනිස්සු හිතාගෙන ඉන්න එක අගය කරන, අපේ කම (?) අගය කරන මිනිස්සු කොට්ඨාෂයකට. ඒ හින්දා තමයි ගොඩක් ආයුරඣවේද සබන් දැන්වීම් වල දිග සුදු රැවුලක් තියන වයසක සීයා කෙනෙක් හරි, ( එතකොට මේක බලන මිනිස්සු හිතනව මිනිහ මාර දැණුමක් තියන දැනමුතුකම් දෙන්න පුලූවන් කෙනෙක් කියලා) වෙද මහත්තයෙක් වගේ කෙනෙක් හරි ඉන්නේ. එතකොට ඒක ටී වී එකෙන් බලන් ඉන්න ඒ වර්ගයේ මිනිස්සුන්ට ඒක හරියටම සෙට් වෙනවා. ආයුර්වේද සබන් කෑල්ලක් විකුණනන්න ඉරාජ් වීරරත්න හරි කිලර් බී, සෙන්ට්ගේ‍්‍රඞ්ස් වගේ අය දාලා කළොත් වැඬේ ෂුවර් එකටම ෆේල්. ඒ ගොල්ල දාල ඇඞ් එකක් කරනව නම් සබන් කෑල්ල ෆුල් ෆන්කි, හිප් හොප්, නැගල යන එකක් වෙන්න ඕනේ. ලෝකේ ඉන්න ලස්සනම කෙනා වෙන්න බලාගෙන සබන් ගන්න බලන් ඉන්න අයට මේ ලෝකේ ඉන්න ලස්සනම ගෑණු කෙනා දාලා වෙළඳ දැන්වීම් නිර්මාණය කරන්නෙත් අන්න ඒකයි. නමුත් දැන්වීමේ පෙනී ඉන්න නිළිය ජීවිතේට ඒ සබන් ගාන්නේ නැහැ. විෂබීජ නාශක මොඞ් සබන් වලට, (ආයුර්වේද නොවන) අපේ ජීවිතේට ඉස්පිරිතාලෙක දැකල නැති තරම් ලස්සන දොස්තර නෝනා කෙනෙක් දාන්නෙත් ඒකයි. (ඇත්තටම ඇඞ් එකේ ඉන්නේ නිරූපිකාවක් මිසක් දොස්තර නෝනා කෙනෙක් නෙමෙයි, නමුත් දොස්තර කෙනෙක් වගේ ඇඳල දොස්තර නලාව දාගත්තම මිනිස්සු හිතනවා මෙයා නම් දොස්තර නෝනා කෙනෙක්ම තමයි කියලා.)
නමුත් ප‍්‍රශ්ණේ ඒක නෙමෙයි, ආයුර්වේද සබන් ගත්තොත්, එකම ආයුර්වේද ගුණ තියන සබන් වර්ග 20 ක් විතර තියනවා. විෂබීජ නාශක සබන් ගත්තත් ඒ වගේ. ලස්සන වෙන සබන් වර්ගත් ඉහේ කෙස් ගාණට. රෙදි සෝදන සබන් වර්ගත් හැටක් විතර තියනවා. ඉතින් මේ සබන් වර්ග ගොඩ අස්සේ, කඬේට ගිය ගමන් ඉස්සෙලාම පාරිභෝගිකයගේ ඔලූවට ඇවිත්, නම කියල ඉල්ලලා, වැඩිම ආදායමක් ලබන්න සබන් කැට කිහිපයක් පමණක් සමත් වී තිබෙන්නෙ කොහොමද? ඔන්න ඔය ප‍්‍රශ්ණෙදි තමයි, වෙළඳ දැන්වීමේ ප‍්‍රබලත්වය භාණ්ඩයේ තිබෙ විශේෂත්වයටත් වඩා ඉස්මතුවෙලා එන්නේ. එතනදි, වඩාත් හොඳින් තමන්ගේ පණිවුඩය ජනතාව අතරට යවන, වඩාත් වැඩි කාලයක් දැන්වීම් ප‍්‍රචාරය කිරීමට මුදල් ඇති, වඩා හොඳින් ජනතාවගේ ඔලූවේ පැළපදියං වෙන්න පුලූවන් විදියට නිර්මාණය කරපු, හොඳ නමක් ඇති, අපි බලාපොරොත්තුවෙන දේ භාණ්ඩයෙන් වෙයි කියලා වඩාත්ම තහවුරු කළ හැකි සබන් කෑලි ඉදිරියට එනවා.
අපි දැන් මේක පසුගිය ජනාධිපතිවරණය සහ මහ මැතිවරණය සම්බන්ධයෙන් පොඩි සංසන්දනයක් කරල බලමු. ජනාධිපතිවරණයෙදි ඡන්දයට ඉදිරිපත් වූ ප‍්‍රධාන අපේක්ෂකයින් දෙදෙනා වුනේ, මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා සහ ජෙනරාල් සරත් ෆොන්සේකා මහතා. දෙදෙනාම බලාපොරොත්තු වූ ඉලක්කය එකම එකක්. වැඩිම ජනතා ප‍්‍රසාදයක් ලබාගෙන ගොඩයන්නේ කොහොමද කියන කාරණය. ඉතින් ජනතාවට නැති මේ දෙන්නට විතරක් තියන ජනාධිපති වීමේ උවමනාව ජනතාවගේ ඔලූවට දාලා, ඒක ජනතාවගේ උවමනාවක් කරන්න ප‍්‍රධාන වශයෙන්ම දායක වූනේ වෙළඳ දැන්වීම්. (සැ.යු. මැතිවරණ සමයේ විකාශනය වූ චිත‍්‍රපටයේ සිට ප‍්‍රවෘත්තී දක්වා වූ සියල්ලම වෙළඳ දැන්වීම් බව කරුණාවෙන් සලකන්න) ඔවුන් දෙදනාම ජනතාවගේ ඔලූවට දමන key message එකක් තියනවා. ඒ තමයි යුද්ධය ජයග‍්‍රහණය කිරීම. රට නිදහස් කර ගැනීම. රට එක් සේසත් කිරීම. කියන කාරණය. දෙන්නම කියන්නේ එකම කාරණය. මහින්ද රාජපක්ෂ කියනවා මම තමයි යුද්ධෙ ඉවරකළේ කියලා. ජෙනරාල් ෆොන්සේකා කියනවා මම තමයි යුද්ධෙ ඉවර කළේ කියලා. එතකොට මේක හරියට රෙදි හෝදන සබන් කෑලි දෙකක් එකම දෙයක් පාරිභෝගිකයට කියනව වගේ. හරියට සන්ලයිට් සහ වොන්ඩර්ලයිට් වගේ. දෙකම කියන්නේ රෙදිවල කුණු යන්නේ මගේ කැටෙන් කියලා. එතකොට මොකද වෙන්නේ ? දෙකම එකයි. කොහොමද ඒතනදී දෙකම එකයි කියන එක ජනතාවගේ ඔලූවෙන් වෙනස් කරන්නේ. වෙනස්කරන්නේ මෙන්න මෙහෙමයි. එක සබන් කෑල්ලක් කියනවා, අපේ කැටේ නැවුම් දෙහි සුවඳයි කියලා. එතකොට අනිත් සබන් කෑල්ලත් කියනවා අපේ කැටෙත් නැවුම් දෙහි සුවඳයි කියලා. ඊළගට එක සබන් කැටයක් ආයෙමත් කියනවා, අපේ කැටේ අත්වලටත් සෞම්‍යයි, අත් සිනඳු වෙනවා කියලා. ඇඞ් එකෙන් පෙන්නන්නෙත් රෙදි හෝදන ෂොට් වලට වඩා, ලස්සන යුවතියකගේ සිනඳු අතක් අල්ලගෙන ඔයාගේ අත් දෙක හරිම සිනිඳුයි කියන ලස්සන කඩවසම් කොල්ලෙක්. ඔහොම ඔහොම රෙදි සෝදන සබන් කැටයක තිබිය යුතුම ගුණය වන රෙදි සේදීම කියන මුඛ්‍ය කාරණයෙන් විතැන් වෙලා අත්දෙක සිනඳු වෙනවා කියන තැනට සබන් කෑල්ල ගමන් කරනවා. ගමන් කරනවා විතරක් නෙමෙයි, සබන් වෙළඳපල යුද්ධෙන් ඒ සබන් කෑල්ල දිනනවා. මොකද මිනිස්සු හිතනවා, අනෙක් සබන් කෑල්ලට නැති විශේෂතා ගොඩාක් මේ සබන් කෑල්ලට තියනව කියලා.
මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා තමාගේ වෙළඳ දැන්වීම් වලදි කලෙත් මෙන්න මේ වගේ පොඩි ටි‍්‍රක් එකක්. සරත් ෆොන්සේකා මහතාට නැති තමාට ඇති වෙනත් දේවල් රැුසක් මහින්ද රාජපක්ෂ වෙළඳ දැන්වීම් හරහා ජනතාවගේ ඔලූවට දැම්මා. සිංහයෙක් වගේ එඩිතර සිංහලයෙක්, අපේ කම දන්න අපේ කෙනෙක්, අපේම මිනිහෙක්, කුරහන් තලප කන, කුරහන් සාටකේ පළඳින, රෙද්ද බැනියම අඳින, කුඹුරට බහින, අධිරාජ්‍යවාදීන්ට බය නැති, වසර 40 ක දේශපාලන ක්ෂේත‍්‍රයේ පළපුරුද්ද, රාජපක්ෂ පරපුර, ගමේකම, වගේ ෆොන්සේකා මහතාට නැති දේවල් රැසක් තමන්ගේ දැන්වීම් හරහා එළියට දානවා. එසේ එළියට දමන ගමන් ෆොන්සේකා මහතාට හිතන්නවත් බැරි තරමි මහා මුදලක් වියදම් කරමින් පැය 24 පුරාම තමාගේ භාණ්ඩය අලෙවි කරනවා. දුප්පත් මිනිස්සු, හැම ජාතියටම අයත් දුප්පත් අහිංසක පොඞ් ළමයි මහින්ද මාමගේ ඔඩොක්කුවේ වාඩිවෙලා ඉන්නවා. මහින්ද මාමාගේ මූණේ ආදරේ දෝරේ ගළනවා. කම්පියුටර් ග‍්‍රැෆික් වලින්, අධිවේගි මාර්ග, ගුවන් පාලම්, මහා ගොඩනැගිලි, ගුවන් තොටුපලවල්, වරායවල් ඉදිවෙනවා. කෝට් ගණන් වියදම් කරල සිංදු ගහල මහ රජාණන් කෙනෙක් වෙනවා. ඊට අමතරව ෆොන්සේකා කියන භාණ්ඩය මිලදීගත්තොත් සිදුවිය හැකි අතුරු අනතුරු අනාවරණය කරන්න වෙනම කවුන්ටර් ඇටෑක් කැම්පේන් එකක් කරනවා, මිලටරි පාලකයින් පිළිබඳ ලෝක සිනමාවෙන් උදාහරණ දෙන්න ච්ත‍්‍රපටි පෙන්නනවා. කඬේ යන්න බලාගෙන ඉන්න මෝඩ පණ්ඩිතයෝ දාලා සාකච්ඡා පවත්වලා ඒ මතය තවත් සනාථ කරනවා. ඒ මදිවට ටෙස්ටිමෝනියල් කැම්පේන් කරනවා. ඒ කියන්නේ අර අපි කළින් කිව්ව වගේ ලස්සන දොස්තර නෝනා කෙනෙක් දාලා එයාම කිව්වම මේක සෞඛ්‍යාරක්ෂිතයි කියල, මිනිස්සු දොස්තරගේ කීම අහනවනේ. අන්න ඒ වගේ, ලංකාවේ කඬේ යන හැම කලාකරුවෙක්ම (?) ඉස්සරහට දාලා, ඒ ගොල්ලො ලව්ව කියනව මේක ගන්න කියලා. ඊට පස්සේ අපේ අතරෙම ඉන්න සාමන්‍ය ජනතාව දාලාා කියනවා මේක මරු මේක ගන්න කියලා. අර අපි සමහර වෙළඳ දැන්වීම් වල දකින්නේ මහරගම ජානකී නැත්නම් කහටගස්දිගිලියේ පද්මි වගේ නම්වලින් රෙදි හෝදන ගමන් කියන්නේ මේ සබන් කැටේ තමයි මරු කියලා. අන්න ඒ වගේ. මේ අයත් ඔක්කොම නිරූපන ශිල්පි◊යෝ (ඒ කියන්නේ මොඞ්ල්ස් ලා) ඒත් මේක නොදන්න පාරිභෝගිකයා මෙයින් යම්කිසි විපරීත තත්තවයකට ලක්වෙලා මේ කියන කරුණු කාරණා සියල්ල ඇත්ත වශයෙන් බාරගන්නවා. පැය විසි හතරම මහ රජාණෙනි සිංදුව අහල අහලම මිනිස්සුන්ටත් ඊට පස්සේ හිතෙන්න ගන්නවා, හැබෑටම මිනිහ නම් රජෙක් ම තමයි කියලා. එතකොට අපි කලින් කතා කළ ආකාරයට බැලූවම ෆොන්සේකා කියන භාණ්ඩයට වඩා රාජපක්ෂ කියන භාණ්ඩයට දැන්වීම හරහා ප‍්‍රබල කැමැත්තක් සහ ප‍්‍රතිරූපයක් ඇතිවෙනවා. ඒ එක පැත්තක්. අනිත් පැත්තෙන් අපි අර කලින් කිව්ව විදියට පහළම ආදායම් ලබන කොටසට සිදුවෙනවා තමන් කැමති මොන සබන් කෑල්ලට වුණත් මුදලාලි දෙන එක බාරගෙන කරබාගෙන ඉන්න. නැත්නම් ආයේ ඉතින් ණයට කාලා හමාරයි. ඒ කියන්නේ පළාතේ ඉන්න ප‍්‍රබලයෙක් කියන කෙනාට ඡුන්දෙ දෙන්න වෙනවා. නැත්නම් සමෘද්ධියට කෙළ වෙන්න පුලූවන්. තව තව ලැබෙන්න තියන සහන නැතිවෙන්න පුලූවන්. ඒ පැත්තෙන් ගත්තත් රාජපක්ෂ කියන භාණ්ඩය දිණුම්. සාමන්‍යයෙන් වෙළඳපල තරගයේ සිදුවන්නාක් මෙන්ම, තමාගේ භාණ්ඩය කෙසේ හෝ මිනිසුන්ගේ ඇගේ ගසන්නට අවශ්‍ය කප්පම් මුදල් මුදලාලීලාට අවශ්‍ය ලෙස ලබාදීමටත් රාජපක්ෂ භාණ්ඩය අළෙවිකරන්නන් නිසි පියවර ගන්නවා. මීට අමතරම බලපාන කරුණු කාරණා රැසක් සහ වෙළඳ දැන්වීම්වල සැබෑම අනුහසින් ජනාධිපතිවරණය කියන වෙළඳපලේ සරත් ෆොන්සේකා පහතට ඇද දමා, වඩාත්ම වැඩි ජනතා මනාපයෙන් වෙළඳපලේ අංක 1 බවට පත්වෙන්නට මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා සමත්වෙනවා.
නමුත්, මහ මැතිවරණයේදී දකින්න ලැබුණේ, ජනාධිපතිවරණයේ දකින්නට ලැබුණු තත්ත්වයට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස් වෙළඳපළ තත්ත්වයක්. ජනාධිපතිවරණයේ තරග කළේ එකම වර්ගයේ සබන් කෑලි දෙකක් නම්, මහ මැතිවරණය කියන්නේ මහා ජංජාල සබන් තරගයක්. අපි ඉහත සඳහන් කළ ඉතාම ප‍්‍රසිද්ධ සබන් කැටවල සිට ජීවිතේට අසා නැති සියලූම වර්ගයේ නා නා ප‍්‍රකාර සබන් වර්ග, වෙළඳපල ජයගන්න එළියට එනවා. එතකොට මේ සබන් කැට අතරින් වඩාත්ම ඉහළ පාරිභෝගික පිරිසක් අල්ලා ගැනීම එක්තරා අන්දමක උභතෝකෝටියක්. මොකද එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් සබන් ගත්තා කියලා, අදාළ සබන් කැටයට වෙළඳපලේ පවතින්න පුලූවන් කමක් නැහැනේ. ඒ හින්දා පුලූවන් තරම් මිනිස්සු තමන්ගේ සබන් කැටේට ආකර්ෂණය කරගෙන, එය මිලදී ගැනීමට පොළඹවන්න ඕනේ. ඒ වෙනුවෙන් ඉතා හොඳින් කල්පනා කර බලා, අදාළ ඉලක්ක ගත මිනිසුන් තෝරාගෙන ඔවුන් අතරට වඩාත් ප‍්‍රබල වෙළඳ දැන්වීමක් ලෙස යන්නට ඔවුන්ට සිදුවෙනවා. ඒ අනුව නා නා වර්ගයේ පොරොන්දු සහ ප‍්‍රතිපත්ති හරහා, තම ප‍්‍රතිරූපය පුම්බාගෙන, විවිධ වරඣගයේ අලංකාර වෙළද ගැට (Pay off lines) බාවිතා කරමින්, තම භාණ්ඩයේ වෙළඳ වටිනාකම වැඩිකරගන්නට ඔවුන් විවිධාකාරයේ ක‍්‍රම සහ විධි බාවිතා කරනවා. අපි ඒක තේරුම්ගන්න මෙවර මැතිවරණ වෙළඳපළේ ඉදියෙන්ම සිටි, පාරිභෝගිකයින් වැඩියෙන්ම විශ්වාසය තබා මිලදී ගත් භාණ්ඩ කීපයක් ගැන විමසා බලමු.
උදාහරණයක් විදියට ගත්තොත්, Coca Cola තමන්ගේ Pay off line එක විදියට “ජීවිතේ මල් කෝක් තියනකල්” කියනවා වගේ, විමල් වීරවංශ තමන්ගේ Pay off line එක විදියට දානවා “ජාතියේ පංචායුධය” කියලා. ජීවන් කුමාරතුංග කියන්නම දෙයක් නැති නිසා, “මනුස්සකම සුරකිමු” කියනවා. නාමල් රාජපක්ෂ “තාරුණ්‍යයට හෙටක්” කියනවා. රෝහිත අබේගුණවරඣධන, “අපේ රත්තරං අපිට රත්තරං” කියනවා. බැසිල් රාජපක්ෂ” සිය නෑ නවෝදයේ නියමුවා” කියනවා. එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ අය දාන්නවා “අපේ ඇත් රජ” කියලා. මර්වින් සිල්වා කියනවා “දුටුගැමුණු මගේ සීයා” කියලා. ඔන්න ඔය වගේ නා නා මාදිලියේ අලංකාර ලයින්ස් දාලා භාණ්ඩය පිළිබඳ ජනතාවගේ මතය එක පැහැදිලි දිසාවකට යොමුකරගන්නවා. විමල් වීරවංශ තමාගේ භාණ්ඩය විකුණාගන්නට වඩාත්ම සුදුසු ජනතාව ඉතාම හොඳින් හඳුනාගත් කපටි වෙළෙන්ඳෙක්. ඔහුගේ සබන් කැටය අයත්වෙන්නේ, අපි කලින් සඳහන් කළ විෂබීජ නසන ආයුර්වේද සබන් කැටගරියට. විමල් විදේශ බලවේග වලට එරෙහිව, අධීරාජ්‍යවාදය පරාජය කරන, ලෝක බැංකුවේ ප්ලග් එක ගලවන, සිංහල ජාතිය එක සේසත් කරන, ජාතියේ පංචායුධය වගේ වඩාත් දේශීය දේවල් ටිකක් එක්ක තමයි එයාගේ සබන් කෑල්ල ගැන කථා කළේ. කථාව ඇහුම ඕන කෙනෙක්ට හිතෙන්නේ, හරියට ලංකාවෙම හදන වෙනිවැල් සබන් කෑල්ලක් වගේ හැගීමක්. ඒත් විමල් ඇඩි එක හදල පෙනී හිටියේ, ලයිෆ්බෝයි හරි ඩෙටොල් හරි වගේ ටිකක් ක්ලාස් එකක් තියන පොඞ් ගතියක් තියන ලස්සන ඉන්දියන් ඇඞ් එකක් විදියට. ඉතින් මේ වගේ ඇඞ් එකක් වෙලා එයා පැය 24 පුරාම මිනිස්සුන්ට පේන්න ඇඞ් එක දානකොට, මිනිස්සුන්ට ඇත්තටම ඔලූවේ නැති අවශ්‍යතාවයක් ඔවුන් නොදැනුවත්වම නිර්මාණය වෙනවා. නිර්මාණය කරනවා කියන එක තමයි හරි වචනේ. එතකොට අර නිකංම ඔහේ කකා බි බී පාඩුවේ හිටිය ගිරාඳුරුකෝට්ටේ ඉන්න ගොවියට පවා හිතෙනවා අධිරාජ්‍යවාදයට එරෙහි විය යුතුයි, ලෝක බැංකුවේ ප්ලග් එක ගැලෙව්වොත් හොඳයි, එන් ජී ඕ කාරයෝ පන්නා දැමිය යුතුයි වගේ මිනිහ හීනෙන්වත් නොහිතපු දේවල් ටිකක්. පෝර මිළ, ගොවිතැන් කරන්න වතුර නැති ප‍්‍රශ්ණ, වල් අලි ප‍්‍රශ්ණ, අස්වැන්න විකුණාගැනීමට තිබෙන ප‍්‍රශ්ණ වගේ එයාගේ ජීවිතේට තදින්ම දැනෙන ප‍්‍රශ්ණ සියල්ලම අමතකවෙලා අර කලින් මවාපු උවමානාවන් ටික ගොවියගේ ජීවිතේ මාර අවශ්‍යතාවයන් බවට පත්වෙනවා ගොවියටත් නොදැනීම. මේ විදියට වෙනිවැල් සබන් වගේ දේශීය කතා කියමින්, ලයිෆ්බෝයි, ඩෙටෝල් වගේ ඇඞ් එක හදල “ගන්න අපේ දේ” වගේ ලේබල් එකකුත් ගැහුවම සිද්ධවෙන දේ තමයි, අර ගොවියෝ සෙට් එකයි, නිකංම නිකං ගමේ හිටපු වෙද මහත්තරු ටිකයි, සිංහල ජාතිය තමන්ට ඕනෙ වෙලාවට කරේ තියාගෙන, අධිරාජ්‍යවාදීන් එලවමින් හීනෙන් ආතල් ගන්න ගමේ බයියෝ සෙට් එකයි විතරක් වෙනුවට, විෂබීජ වලට බය, නමුත් වෙනිවැල් වගේ දෙයක් පාව්ච්චි කිරීම තමන්ගේ තත්ත්තවයට මදිකමක් කියල හිතන, පහළ පන්තියට වැටෙන්න කැමති නැති, හයි ක්ලාස්(?) මිනිස්සු සෙට් එකත් විමල්ගේ ගැටේට අහුවෙණවා. අහුවෙලා ” යුතුකමේ මනාපය” ගහලා විමල්ව උඩටම උස්සනවා. ඒ හින්දා ආයුර්වේද සබන් කැටගරියෙන් මිනිහ හීනෙන්වත් හිතන්නේ නැති තරමට උඩටම ඇවිල්ල තමන්ගේ සබන් කෑල්ල පහසුවෙන්ම විකුණගන්නවා. චම්පික රණවකත් තමන්ගේ සබන් කෑල්ල විකුණන්න තෝරගත්තේ විමල්ගේ මාකට් එකම තමයි. හැබැයි වෙනස් විදියකට. චම්පිකගේ ඇඞ් එකේ විමල්ගේ ඇඞ් එකේ තියන අර ගතිය නම් නැහැ. චම්පිකගේ එකේ තියෙන්නේ ඇත්තටම අපේ කම, අපේ ගම, අපේ රට, අපේ ගහ කොළ, අපේ සතා සී පාවා, අපේ එළදෙන, අපේ හරක්, වගේ තනිකරම “අපේ” එකක්. ඒක අස්සේ අපේ ආගම, සංස්කෘතිය, බෞද්ධ ශිෂ්ටාචාරය, නැෂනල් එක, බහුශ‍්‍රෑත කම, වැවයි දාගැබයි, ගමයි පන්සලයි වගේ වෙන වෙන key Features ටිකකුත් දාලා තිබුණා. ඒ ඔක්කොටම වඩා චම්පිකගේ සබන් කෑල්ල නැගල යන්නේ වෙන කාරණයක් හින්දා. ඒ සබන් කැටේ තියන පරිසර හිතකාමී (?) ගතියට. චම්පිකගේ සබන් කැටේ මිනිස්සුන්ට කෙසේ වෙතත් පරිසරයට කිසිම හානියක් නැති සබන් කෑල්ලක්. ඉතින් මේ
මීඩියා එකෙන් හදල හරියටම ජනතාවට පෙව්වම, අර කලින් අපි කිව්වා වගේ හිතන තවත් ජන කොටසක් එකපාරටම පරිසර හිතකාමී වෙලා, පරිසර හිතකාමී කියන සබන් කෑල්ලට සෙට් වෙලා චම්පිකගේ පස්සෙන් යනවා. චම්පිකටවත්, ඔහුගෙ පස්සෙන් යන මිනිස්සුන්ටවත් ඇත්තටම පරිසරය ගැන ඇති කෙහෙල්මල් ආදරයක් නෑ. ඒත් මීඩියා වලින් හදල දුන්නම ඡන්දෙ ඉවරවෙනකන් පරිසරය… පරිසරය කියල හීනෙන් පවා කියවාගන්න තරමට මිනිස්සු ඔල්මොරොන්දන් වෙනවා. ඒ හින්දම පරිසර හිතකාමී සබන් කැටයක් ගන්නවා. හැබැයි චම්පික පරිසර හිතකාමී කිව්වට අනිත් අය වගේම තමන්ගේ ඡන්ද ව්‍යාපාරය කරගෙන යනවා. ලොකු කටවුට් ගහනවා. ඒත් කටවුට් එකේ යට පොඩියට ගහනවා ප‍්‍රතිචක‍්‍රීකරණය කළ හැකි රෙද්දකි වගේ පොඞ් කෑල්ලක්. ඉතින් චම්පිකත් විමල්ගෙ ජාතියෙම සබන් කෑල්ලක් වෙන විදියකින් එළියට දාලා විකුණලා ගොඩ එනවා. මේ වැඩේම කරන්න ට්රයි කරපු මිලින්ද මොරගොඩ බැනර්, පොස්ටර්, ඉටිකොළ මොකුත් බාවිතා නොකර, ඇත්තටම පරිසර හිතකාමී වෙලා කැම්පේන් එක ෆේල් කරගෙන කෙළව ගන්නවා.
නාමල් රාජපක්ෂ සහ බැසිල් රාජපක්ෂ මාකට් එකට එන්නෙ ප‍්‍රසිද්ධ සබන් කෑල්ලක පොඞ් වේරියේෂන් දෙකක් විදියට. එතකොට ඒ භාණ්ඩ ගැන අමුතුවෙන් ජනතාවට කියන්න අවශ්‍ය වෙන්නේ නැහැ. ඒ භාණ්ඩ දෙකම හරිම ප‍්‍රබලයි. අමුතුවෙන් මාකට් කරන්න අවශ්‍ය නෑ. මොකද සබන් කෑල්ල එළියට එන්නේ ජනතාවගේ ඉහළම මනාපය ලබාගත් සබන් නිෂ්පාදනය කරන සමාගමකින්. රාජපක්ෂ සමාගමෙන් එළියට එන ඕනෑම ජරාවක් වුණත් මේ කාලයේ මාකට් විය හැකි තරමට භාණ්ඩයේ නම හරිම ප‍්‍රබලයි. හරියට යුනිලීවර් එකෙන් සබන් කෑල්ලක් එලියට දැම්මා වගේ. මහින්ද කියන්නේ ලක්ස් කැටයක් නම්, නාමල් කියන්නේ ලක්ස් පොඞ්ඩා. බැසිල් රාජපක්ෂ කියන්නේ රෝස ලක්ස් වගේ. ඒ වගේම ඒ භාණ්ඩ ප‍්‍රමෝට් කරන්න, ඇති තරම් වියදම් කරල ඇඞ්ස් දාන්න, මුදලාලිලට ප‍්‍රමෝෂනල් කැම්පේන් කරන්න, ලක්ස් කැටේ අස්සේ රන් පවුමක් දාලා එවන්න වගේ අනිත් සබන් කැට වලට කරන්න බැරි මාර සෙල්ලම් ටිකක් මේ ගොල්ලන්ට දාන්න පුලූවන් වෙනවා. අනික ලක්ස් ගානවා කිව්වම නිකංම වගේ තමන්ට පොඞ් තත්ත්වයක් ලැබෙනවා කියලත් සමහර අය හිතනවා. ඒ මදිවට මේවා ගෑවම ආසියාවේ ලස්සනම ලස්සන මිනිස්සු වෙනවා කියලා ලොකු පොරොන්දුවකුත් දීලාා තියනවා. ඒ හින්දා රාජපක්ෂ නමෙන් වෙළඳපලට එන සබන් කෑලී සෙට්එකම කිසිම අවුලක් නැතිව ගොඩයනවා. මර්වින් සිල්වා කියන්නේ වෙනම ජාතියක සබන් කෑල්ලක්. ඒක ඔලූවෙ ගාන එකක්ද, රෙදි හෝදන එකක්ද, විෂබීජ නසන එකක්ද, ලස්සන වෙන්න ගාන එකක්ද, කුණු මඩ යවන්න පුලූවන් එකක්ද වළං හෝදන එකක්ද, බල්ලො නාවන එකක්ද, මොකක්ද කියල කාටවත් හිතාගන්න බැරි සබන් කැටයක්. හිටපු ගමන් කියනවා ඔලූවෙ ගාන්න පුලූවන් කියලා. ආයේමත් කියනවා විෂබීජ තිබුණොත් වෙඩිතියල හරි මරනවා කියලා. වෙලාවකට කියනවා මඩ කුණු යවනවා කියලා. වෙලාවකට බල්ලො නාවන්න මරු කියනවා. ඒ හින්දා මිනිස්සු ඇත්තටම මක්‍ද්ක්‍දං වෙනවා. තේරුම්ගන්නම බැරි සබන් කෑල්ලක්. හැබැයි මිනිස්සු එක දෙයක් දන්නවා. මර්වින් සිල්වගේ ඇඞ්වලින් පොඩි ආතල් එකක් ගන්න පුලූවන් කියලා. හරියට අර කෝපි කණ්ඩෙ බණ්ඩා හරි අප්පුවා හරි ලස්සන ගෑණු ළමයෙක්ගෙ රෙදි හෝදල දෙන්න ගිහින් ළිඳට වැටෙනවා වගේ ඇඞ් එකක්. නැත්නම් සරදියෙල් අය්යා, මං මෙහේ වගේ ඇඞ් එකක්. නැත්නම් සිල්වා මෝටර් හවුස් එකට එන්න කියල පිස්සෙක් ඩෙ`ග ඩෙ`ග පරි රඹට කැකරි කියලා සින්දුවක් කියනවා වගේ ඇඞ් එකක්. අපිට මේක දැක්කමනං නිකං ගොන්ම ගෙන් වගේ. ඒත් පංති බේදයකින් තොරව ඒවට කැමති, ඒවා රසවිඳින වෙනම මිනිස්සු කොටසක් ඉන්නවා. ඔවුන්ට මේක හොඳට වැඩකරනවා. හොඳට මතකත් තියනවා. ඒ හින්දා ඒ අදාළ ජනතාවගේ පිහිටෙන් සහ ආතල් ගන්න බලාගෙන ඉන්න ජනතාවගේ පිහිටෙන් වෙළඳපලේ රුඳී සිටීමේ වරම මර්වින් සිල්වට ලැබෙනවා. එතකොට කෙනෙකුට මෙන්න මේ වගේ ප‍්‍රශ්ණයක් හිතෙන්න පුලූවන්. වාසුදේව, දිනේෂ් ගුණවර්ධනල වගේ තවත් අපි දන්නා අපේක්ෂකයින් කිහිපදෙනෙක්ම, මේ මැතිවරණයෙදී ඇඞ් එකක් වෙලා තමන්ගේ සබන් කෑල්ල විකුණුවේ නැහැනේ ? එතකොට මේ කට්ට්ය කොහොමද මේ තරගකාරී වෙළඳපොලේ ගොඩ ආවේ වගේ කතාවක්. ඒක තේරුම්ගන්න හරිම පහසුයි. වාසුදේවල, දිනේෂ්ල වගේ අය තමන්ගේ සබන් කෑලී ඉස්සරවෙලාම එළියට දානකොට මේ වගේ සබන් මාකට් එකක් තිබුණෙ නැහැ. අනික ඒ සබන් කැට දාපු කාලේ ඇත්ත වශයෙන්ම සබන් කෑල්ලකින් විය යුතු වැඩ කොටස අඩු වැඩි වශයෙන් ඒ සබන් කෑල්ලෙන් ඉටුවුණා. එක්කෝ ඇගේ ගාන සබන් කෑල්ලක්. ඒකෙන් ඇගේ තියන මඩ කුණු යනවා. එක්කෝ රෙදි හෝදන සබන් කෑල්ලක්, ඒකෙන් හොඳට රෙදි හේදෙනවා. හරිම සරළයි. ඉතින් ඒ සබන් කැට තවමත් එහෙමම ඇති කියලා යම් අන්ධ විශ්වාසයක් තවම මිනිස්සු ළග තියනවා. අනික ඒ සබන් කැට දැක්කම තමන්ගේ පොඞ් කාලේ, ඇලේ දොළේ පැනල නාපුව, වගේ තමන්ගේ මාර ලස්සන ඉතිහාසය මතක් වෙනවා. ගම මතක්වෙනවා. ඉස්සර වෙච්ච මරු මරු වැඩ මතක්වෙනවා. හරියට අර ඔරේන්ජ් බාර්ලී ඇඞ් එක වගේ. ඔරෙජ් බාර්ලී බොන්නේ “මතකයන් හදවතේ රඳවාග
න” රසවිඳින්නනේ. අන්න ඒ වගේ තමයි වාසුලා සහ දිනේෂ්ලා කියන සබන් කැටත්. මේ සබන් කෑලිවලින් දැන් මේලෝකේ වැඩක් නැති වුනාට, අනේ ඉස්සර අපේ කාලේ තිබ්බ මරු සබන් කෑලි දෙකක් නේද කියල ඔන්න ඔහෙ තියාගෙන අතීතේ මතක් කර කර රස විඳින්න පුලූවන්. ඒ හින්දා අතීතය මරු කියල හිතං ඉන්න ජනතාවගේ පිහිටෙන් මේ සබන් කෑලිත් තවම කොහොමහරි ගොඩ යනවා. මේ වගේ ලස්සනට ඇඞ් එක හදල මිනිස්සුන්ගේ ඔලූවෙ නැති අවශ්‍යතාවයක් ඉස්මතුකරල, ඒක නඩත්තු කරන්න තරම් කපටි වෙළඳ දැණුමක් සහ මුදල් ඇති අයයි, වෙළඳපලේ ඉහළම නමක් හිමිකරගෙන පරම්පරාවෙන් පරම්පරාවට විශ්වාසය දිනපු(?) අයයි, හැරෙන්නට තවත් සබන් කැට වර්ගයක් තියනවා. ඒ තමයි සච්න් වාස් ගුණවර්ධනල වගේ ප‍්‍රමෝෂනල් කැම්පේන් කරන අය. “එකක් ගත්තොත් එකක් නිකං.” “රුපියල් පහක වාසියක්.” “සබන් කෑල්ලත් එක්ක බිත්තර රොටියක් ෆ‍්‍රී” වගේ ඒ වෙලාවට සෙට්වෙන මොකක් හරි අටමගලයක් දාලා බිස්නස් කරගන්න අය. රැස්වීම් සංවිධානය කරන අයට නොමිලේ ත‍්‍රී විල් ටයර්. කෑම පැකට්. ගල් බෝතලයයි, එක්දාස් පන්සීයයි. ඡුන්දෙ දුන්නොත් සල්ලි වගේ පොඞ් පොඞ් ප‍්‍රමෝෂනල් වැඩ කරන අය. ඒ වගේ සබන් වලටත් අපි නොහිතන වෙනමම මාකට් එකක් හැදිල තියනවා. ඉතින් ඒ වගේ ප‍්‍රමෝෂනල් කැම්පේනුත් නියමෙට වැඩ කරනවා. වැඩකරලා භාණ්ඩෙත් විකිණෙනවා. හැබැයි ඒ භාණ්ඩෙ ගන්න අය නොදන්න දේ තමයි, තමන්ට මේ නිකංම නිකං දෙන කප්පම, ආයෙම පොලියත් එක්ක අල්ලන්නෙත් තමන්ගෙන්ම තමයි කියලා. හරි මේක දැනගත්ත කියල අපට මොකද වෙන්නේ? සමහරවිට ඔබට එහෙම හිතෙයි. ඇත්තටම වෙන්නෙ වෙන මොකුත් නෙමෙයි, ඇඞ් එකක් බලල, ඒකේ තියෙන්නෙ පරම සත්‍යය කියල විශ්වාස කරල, වෙළඳපොලෙන් භාණ්ඩයක් ගත්තම අපට සිද්ධවෙන යමිකිසි දෙයක් තියනවනේ. අන්න ඒකම තමයි. රෙදි හෝදන්න ගත්ත සබන් කෑල්ල අත් වලට නම් හානියක් නෑ, සිනිඳුයි, දෙහි සුවඳකුත් යාන්තමට තියනවා, හැබැයි අපිට අවශ්‍ය වැඬේ කෙරෙන්නේ නෑ. ඒ කියන්නේ කුණු යන්නේ නෑ. ටී වී එකේ පෙන්නන ඇඞ් එකේ නම්, ඇක්ස් බොඩි ස්පේ‍්‍ර එක ගැහුවම ලස්සනම ලස්සන කෙල්ලො යන යන තැන පස්සෙන් එනවා. අනික කොච්චර ලස්සන කොල්ලෝ වටේ හිටියත් කෙල්ලෝ රංචු පිටින් එන්නෙත් එතන ඉන්න කැතම කොල්ලෙක්ගේ පස්සෙන්. ඒක දැක්කම අපිටත් හිතෙනවා ඇක්ස් එකක් අරං ගැහුවනම් මෙච්චර කල් තිබුණු අපළ දුරුවෙලා ලස්සන සෙක්සි කෙල්ලෝ ?නක්ම සෙට්වෙයි කියලා. ඇත්තටම ඇක්ස් එකක් අරං ගහල බැලූවම තමයි තේරෙන්නෙ කෝපි කඬේ එන්සිනාවත් පස්සෙන් එන්නෙ නෑ කියලා. ටී වී එකේ පෙන්නන ෆෙයානස් කී‍්‍රම් වලින් දවස් 7 න් සුදු වෙනවා. දෛවය වෙනස් වෙනවා. අපි අරං ගෑවම අවුරුද්දක් විතර ගියාම හමේ නම් පොඞ් වෙනසක් තියනවා. දෛවය නම් වෙනස් වෙන්නේ නෑ. ටී වී එකේ ඇඞ් එකේ හිතාගන්න බැරි තරමට කොණ්ඩ සිනඳු වෙනවා, ශක්තිමත් වෙනවා. ඒත් පාව්ච්ච්කරනකොට එහෙම වෙන්නෙ නෑ. ටී වී එකේ පෙන්නන කිරි හරිම උකුයි (මොකද ගොඩක් වෙලාවට පෙන්නන්නේ කිරි නෙමෙයි, බිත්තිවල ගාන්න තියන සුදු තීන්ත), ගෙදර ගෙනැල්ල හැදුවම වතුර ගොඩක් වගේ. මෙන්න මේ විදියට වෙළඳ දැන්වීමෙන් නිර්මාණය කරන සිහින ලොවෙහි අපි දකින පරම සත්‍යය, අපි භාණ්ඩ පාරිභෝජනය කරමින් ගතකරන යථා ලොවෙහි දකින්නට ලැබෙන්නෙ නැහැ. ඒක හරියට යුද්ධය දිනූ බව සහ රට එක සේසත් කළ බව ඇතුලූව තවත් ඇඞ් ගොඩක් දමා අපට අවශ්‍ය නැති මතවාදයක් ගොඩනගා බලයට පැමිණි මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාගේ ඇඞ් එක තුළ තිබුණු දේවල් වලින් දැන් ජනතාවට ලබාගත හැකි ප‍්‍රයෝජනයක් නැතිවා හා සමානයි. දෙවන වර ජනාධිපතිවරණයේදී මහින්ද රාජපක්ෂ එය මනා ලෙස පැහැදිලි කරා. ඔහු කරපු කිසිම දෙයක් නැති නිසා, හැම රැස්වීමේදී ම ඔහු කිව්වේ, “ජනතාව මගෙන් ඉල්ලූවේ යුද්ධෙ ඉවරකරල දෙන්න කියල විතරයි. මං යුද්ධෙ ඉවර කරා” කියලා. විමල් වීරවංශගේ සබන් කැටය මිලදී ගෙන ඇගේ ඇතිල්ලූවාට ලෝක බැංකුවේ ප්ලග් එක ගලවන්නට නොහැකිසේම අධිරාජ්‍යවාදී බලවේග (සත්‍ය වශයෙන්ම විමල්ම ඇඞ් එකෙන් හැදු අධ
ිරාජ්‍යවාදී බලවේගයක් විනා පරාජය කරන්නට වෙනත් සත්‍ය අධිරාජ්‍යවාදී බලවේගයක් නැත) පරාජය කරන්නට නොහැක. ඔහුගේ වෙළඳ දැන්වීම් වලින් පැවසූ පරිදි ඔහු ජාතියේ පංචායුධය වූයේත් නැත. අනික ඔහු පංචායුධය වූවත් නැතත් එමගින් ජනතාවට අත්වෙන සෙතක් නැත. වීරවංශට යුතුකමේ මනාපය දුන් ජනතාවට දැන් කරන්නට ඉතිරිවී තිබෙන්නේ පංචායුධයේ ඇති ආයුධ පහෙන් ඇණගෙන මියයෑම පමණි◊. මර්වින් සිල්වාගේ ඇඞ් එකේ තිබෙන ආතල් එක විනා, ඔහු විසින් සොයාගත් නවතම සොයාගැනීම වන පාරට මුදල් ගෙවා වාහන එළවීම, ජනතාව ගස් බැඳීම, වැනි ජනතාවට තව තවත් කෙළවෙන දෙයක් හැරෙන්නට ඔහුගේ සබන් කැටයෙන් යහපත් කිසිවක් සිදු වන්නේ නැත. පරිසර හිතකාමී, චම්පික රණවක නැමැති සබන් කැටය මිලදීගෙන ගෙදර තබාගත්තාට පරිසරයටවත් ජනතාවටවත් සිදුවෙන අමුතු ඉටිගෙඩියක් දකින්නට නැත. මොඞ් අනාගත නායකයකු ලෙස ඩෙනිම් ටී ෂර්ට්, ෂෝට් ගසාගෙන, නව මුහුණුවරකින් පැමිණ, නව යුගයක පැතුම් එක්කරමින් ලක්ස් පොඞ්ඩා ලෙස පැමි◊ නාමල් රාජපක්ෂ, ලක්ස් පොඞ්ඩා ගැන මොඞ් සිහින මවමින් ආසියාවේ ලස්සන මිනිසුන් වෙන්නට සිතා සිටි තරුණ තරුණි◊යන්ගේ බලාපොරොත්තු සුන් කරමින්, තරුණයෙකු ලෙස සිතිය යුතු නව අදහස්වලට පයින් ගසා කුරහන් සාටකයෙන් සැරසී එළියට බසින්නේ ලක්ස් පොඞ්ඩා සිද්ධාලේප කැකුලූ සබන් කැටයක් බවට පත්වෙමිනි. ලක්ස් පොඞ්ඩා ඇතුළෙන් තමන්ට රන් පවුමක් ලැබේයැයි සිහින මවමින් ඇගේ උලාගත් කාට කාටත් දැන් තමන් බලෙන්ම ඇගේ උලාගත් සබන් ටිකවත් යන්නට හොදා ගන්නට වතුර පවා නැතිව ඇස් වල සබන් ගොස් කෑ ගසමින් හූ කියමින් දුවන්නට සිදුවී තිබේ.
වෙළඳ දැන්වීමෙන් නිර්මාණය කරන, තමන්ට නැති උවමනාවක් පස්සේ හඹා ගොස්, තම සැබෑ උවමනාව පසෙක තබා තමන්ට අනවශ්‍ය භාණ්ඩ මිලදී ගත්විට සිදුවෙන සන්තෑසියම අපේ බුද්ධිමත් ජනතාවට දැන් මුහුණදීමට සිදුවී තිබේ. කුණු පිරුණු රෙදි තිබියදී, අත් දෙක සිනිඳු කරන සබන් ගෙන සිනිඳු දෑතින් කුණු ඇඳුම් ඇගලා ඇඳන් යන්නට දැන් ඔවුන්ට සිදුවී තිබේ. මානව හිමිකම් කඩවීම, ජීවන තත්ත්වයේ පිරිහීම, මාධ්‍ය නිදහස අහිමිවීම, ප‍්‍රවාහන, සෞඛ්‍ය, අධ්‍යාපනය, රැකිරක්ෂා, ගංවතුර, ජීවන වියදම, වැනි සැබෑම ප‍්‍රශ්ණ එසේම තිබියදී, ආසියාවේ ආශ්චර්යය, ලෝක බැංකුවේ ප්ලග් එක ගැලවීම හා පරිසරය රැකගැනීම වැනි දේ මුඛ්‍ය ප‍්‍රශ්ණ සේ දකිමින් තම වටිනා ඡුන්දයෙන් ලබාගත් අනවශ්‍ය භාණ්ඩ ජනතාව දැන් බුක්ති විඳිමින්, ඒවායේ සැබෑ රහ ගුණ අත්විඳිමින් සිටියි. මෙහි තිබෙන බරපතලම ප‍්‍රශ්ණය වන්නේ මෙයයි. අපි යමිකිසි භාණ්ඩයක් මිලදී ගත්විට, අපට ඒ ගැන සෑහිමකට පත්විය නොහැකිනම්, නැවත වරක් එය මිලදී නොගෙන එම භාණ්ඩය කුණු කූඩයට විසිකර දැමිය හැකිය. එක්කෝ ඉවරවෙනතුරු කා දමා හෝ නැත්නම් වෙනත් කෙනෙකුගේ ඇගේ ගසා අලූත් වර්ගයක් ට්රයි කර බැලිය හැකිය. නමුත් දැන් අපට සිදුවී තිබෙන්නේ අප කැමතීවූවත් අකමැති වූවත්, තවත් අවුරු 6 ක් (?) හෝ ඊට වැඩි කලක් යනතුරු, අප විසින් ලබාගත් මේ අනවශ්‍ය භාණ්ඩ කැමැත්තෙන් හෝ අකමැත්තෙන් පාව්ච්චි කිරීමටයි. දැන් අපිට කළ හැක්කේ භාණ්ඩයේ කල් ඉකුත්වෙන දිනය ළගදීම උදාවේවා කියා ප‍්‍රාර්ථනා කිරීම පමණකි.
එතෙක් අප, මුදල් ගෙවා ෆ‍්‍රීජ් මිලදී ගත් එස්කිමෝවරු මෙන් අයිස් කකා ජීවත්වෙමු.
ඉන්දික ගුණවර්ධන
ලෝකාන්තය 